ท่านพรธรรมปิฏก เขียนในหนังสือเล่มหนึ่งว่า " พุทธศาสนาเกิดขึ้นจากความพยายามของมนุษย์ที่จะแก้ไขปัญหาสำคัญของชีวิต นั่นคือ ความทุกข์ พระพุทธเจ้าเคยตรัสว่า ถ้าหากไม่มีชาติ ชรา มรณะ พระตถาคตเจ้าก็จะไม่บังเกิดในโลก และพระธรรมก็จะไม่เจริญรุ่งเรือง
นอกจากนั้น พระพุทธองค์ทรงประกาศย้ำว่า พระเจ้าอุบัติขึ้นในโลกเพื่อประโยชน์สุขคนจำนวนมาก เพื่ออนุเคราะห์ชาวโลกเพื่อเกื้อกูลและเพื่อความสุขแก่เทวะและมนุษย์ทั้งหลาย แม้การประกาศสั่งสอนธรรมก็ดี ความดำรงอยู่ยั่งยืนแห่งพระศาสนาของพระพุทธเจ้าก็ดี และความสามัคคีแห่งสงฆ์ก็ดี ก็ย่อมมีเพื่อประโยชน์อย่างเดียวกันนี้ ฉะนั้น คุณค่าของศาสนาจึงวัดได้ด้วยความได้ผลในการบรรเทาและกำจัดความทุกข์ของมนุษย์ เช่นเดียวกับคุณค่าของยาก็อยู่ที่บำบัดโรค
พูดอย่างกว้างๆ เมื่อศาสนาช่วยให้คนอยู่ร่วมกันได้ด้วยสันติและช่วยให้บุคคลพบกับความสงบ ก็ย่อมกล่าวได้ว่า ศาสนาได้ทำหน้าที่ด้วยดีแล้ว อย่างไรก็ตาม ที่กล่าวมานั้นก็ยังทำให้มองเห็นภาพการทำหน้าที่ของศาสนาได้ไม่ชัดเจน ภาพนั้นจะชัดเจนยิ่งขึ้นต่อเมื่อเราพิจารณาให้ลึกซึ้งลงไปอีก จนเห็นว่าศาสนานั้นมองมนุษย์และความทุกข์อย่างไร และทำหน้าที่บรรเทาหรือกำจัดความทุกข์อย่างไรด้วย
ดังได้กล่าวมาแล้วว่า ชาวพุทธทั้งหลายควรวางตัวต่อพุทธศาสนาโดยการใฝ่หาความรู้และทำความเข้าใจในพุทธธรรม ภายใต้กรอบความคิดที่เป็นอิสระบนรากฐานแห่งปัญญา เช่นเดียวกันกับนักวิทยาศาสตร์ที่ชาญฉลาด ชาวพุทธควรหมั่นตรวจสอบและนำพุทธธรรมไปทดลองประพฤติปฏิบัติโดยอาศัยเหตุผลด้วยใจที่เปิดกว้างเช่นเดียวกันกับการแสวงหาความรู้ตามกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ด้วยวิธีการเช่นนี้ ความเชื่อความศรัทธาตามหลักคำสอนทางพุทธศาสนาจึงจะเชื่อถือว่าเป็นการประเทืองปัญญา โดยไม่มืดบอดหลับหูหลับตาเชื่อและประพฤติปฏิบัติอย่างขาดเหตุผลซึ่งถือว่าเป็นการขัดต่อการพัฒนาตามหลักการทางพุทธศาสนา
ก็ด้วยระบบพุทธธรรมเน้นในเรื่องความคิดความเชื่อที่เป็นอิสระดังกล่าวแล้ว ชาวพุทธที่แท้จริงจึงเป็นผู้ที่มีคุณลักษณะพิเศษในการเปิดใจต่อการรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น นี่คือคำตอบว่า เหตุใดพุทธศาสนาจึงยังคงแผ่ขยายอยู่ด้วยความสงบตลอดมาด้วยเวลาอันยาวนาน
By แก่นพุทธธรรม
No comments:
Post a Comment