เรื่องเล็กไม่เสียหาย
ที่มืดไม่หลอกลวงปิดบัง
อับจนไม่เกียจคร้าน
นี้จึงเป็นวีรชนที่แท้จริง
นิทัศน์อุทาหรณ์
จางเอ้อหมา เป็นพ่อค้าขายของเบ็ดเตล็ด เขาหาบของไปขายจากหมู่บ้านหนึ่งไปยังอีกหมู่บ้านหนึ่งทุกๆ วัน สินค้าในหาบของเขามีของใช้จุกจิก ร้อยแปด
ในวันนั้น จางเอ้อหมาออกจากหมู่บ้านจางเชียจุน คิดจะเร่งไปให้ถึงหมู่บ้านจางเจียชุนก่อนฟ้ามืด เพื่อพักผ่อนและซื้อสินค้าเพิ่มเติมเพื่อจะได้นำไปขายหากำไรในวันรุ่งขึ้น เขาเดินไปเดินไป ฝีก้าวของจางเอ้อหมาหนักแน่น มั่นคงและรวดเร็ว
เส้นทางสายนี้เขาเดินไปมาไม่รู้ว่ากี่ร้อยเที่ยวแล้วจนชำนาญเมื่อมาถึงตรงนี้ข้างหน้าจะต้องมีเนินดิน พ้นเนินดินไปก็จะเป็นลำธารเล็กๆ เดินไปตามทางเล็กๆ สักครู่ใหญ่ก็จะถึงหมู่บ้านจางเจียชุนได้ถูก
เขาเดินทางไปพลางคิดพลางอย่างสบายใจ เมื่อเดินขึ้นไปบนเนินดินเขารู้สึกครึ้มอกครึ้มใจ ฮัมเพลงออกมาว่า
" สาวสวยที่บ้านแซ่หวางคนนั้น หล่อนช่างเหมือนดอกไม้จริงๆ ดอกไม้ที่น่าทะนุถนอมเสียนี่กระไร... "
" โอ๊ย ! " เสียงโอ๊ยนี้ไม่ใช่เบา คงจะไม่ใช่เป็นเนื้อเพลงเป็นแน่แท้ที่จริงจางเอ้อหมาหกล้มลงไปแล้ว ก้นกระแทกลงบนพื้นมือเท้าชี้ฟ้าหาบสินค้าก็กลิ้งไปอีกทางหนึ่ง ชาดทาปาก น้ำมันใส่ผม พวกด้วย พวกเข็ม กระจายเกลื่อนไปทั่วบริเวณ จางเอ้อหมามองไปรอบๆ ดูว่าเหตุไฉนตนจึงหกล้มได้ มีอะไรที่ใหญ่โตจนสามารถจะขัดขาเขาจนต้องหกคะเมน
แล้วกัน ! มันไม่ใช่อะไรอื่น มันเป็นรังมดเล็กๆ ที่มีดินพูนสูงขึ้นกว่าปกติเท่านั้น ทำเอาจางเอ้อหมาโมโหจนหน้าเขียว
คำโบราณเคยกล่าวไว้ว่า " คนเราจะไม่ถูกภูเขาใหญ่ขดขาให้ล้ม แต่อาจจะสะดุดรังมดเล็กๆ หกล้มไปได้ " ในตอนนี้ จางเอ้อหมาก็เป็นดังเช่นที่คำโบราณนี้กล่าวไว้พอดี
ในที่นี้ " ภาษิตรากผัก " ได้บอกแก่เราว่า
" ในเรื่องเล็กๆ จะประมาทเลินเล่อมิได้เป็นอันขาด จึงจะสามารถหลีกพ้นจากความเสียหายใหญ่หลวงอันเกิดจากเรืองเล็กได้ และในที่ที่ คนอื่นเขามองไม่ถึงหรือมองไม่เห็น ก็ไม่ควรหลอกลวงปกปิดเป็นอันขาด เมื่อผิดหวังก็ยิ่งไม่ควรจะเกียจคร้าน และสูญเสียความกระตือรือร้นไปสิ้นเชิง จึงจะเป็นวีรชนที่แท้จริง สามารถจำทำการใหญ่ได้สำเร็จ "
By หงอิ้งหมิง สมัยราชวงศ์หมิง ( สายธารแห่งปัญญา )
No comments:
Post a Comment