หลวงจีนหลั่นจั้นเป็นพระเถระชั้นผู้ใหญ่ที่มีชื่อเสียงขจรขจาย ครั้นถึงบั้นปลายชีวิตนั้น ท่านเร้นกายในห้องศิลาแห่งหนึ่งบนเทือกเขาเหิงซาน ถางเต๋อจงฮ่องเต้ ( ครองราชย์ระหว่าง ค.ศ. ๗๗๙ - ๘๐๕ ) ทรงเลื่อมใสในกิตติศัพท์ของท่านเป็นที่ยิ่ง จึงส่งฑูตเดินทางไปนิมนต์ท่านเข้าวังหลวงเป็นการเฉพาะ
ทูตผู้ถือราชโองการไปถึงหน้าห้องศิลา ก็ประกาศด้วยเสียงอันดังว่า " นิมนต์ท่านพระเถระรับราชโองการ ! "
ทว่า ขณะนั้นหลวงจีนหลั่นจั้นนั่งยองๆ เผาหัวมันอยู่ในห้องศิลาถูกควันรมจนน้ำมูกน้ำตาไหล ซุ่มเสียงและความเคลื่อนไหวนอกห้องศิลาท่านหาได้ยินไม่
ทูตจึงเรียนหลวงจีนว่า " นิมนต์ท่านเช็ดน้ำมูกน้ำตาเสียก่อนเพื่อรับราชโองการ "
หลวงจีนหลั่นจั้นกลับตอบโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมองว่า " อาตมาไม่มีเวลาว่างเช็ดน้ำมูกน้ำตาเพื่อโลกียกิจ "
การแสวงหาชื่อเสียงเกียรติยศทรัพย์สินเงินทองเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ ไม่ยกเว้นแม้ " นักบวช " ผู้ละแล้วซึ่งกิเลสในทาง " นิตินัย " แต่หลวงจีนหลั่นจั้นท่านกลับมองสิ่งเหล่านั้นเป็นความว่างเปล่า ซึ่งในทางเป็นจริง น่าจะกล่าวได้ว่า ท่านกลับมีทุกสิ่งทุกอย่างโดยมิต้องดิ้นรนไขว่คว้า
คนเราไม่ว่าตกอยู่ในสภาพเช่นไร ถ้าจิตสงบไม่หวั่นไหว ก็จะฝ่าฟันอุปสรรคขวากหนามไปได้อย่างอิสระ ไม่ถูกผูกมัด และมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างปกติสุข ถึงไม่มีทรัพย์สินเกียรติยศติดตัวเลยก็ตาม แต่บางคนดิ้นรนไขว่คว้าแก่งแย่งช่วงชิงตลอดชีวิต สุดท้ายกลับล้มเหลว พ่ายแพ้สูญเสีย ไม่ได้อะไรเลย ซ้ำยิ่งทุกข์หนักก็มี
By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment