จิตใจที่สะอาดบริสุทธิ์
จึงจะสามารถศึกษาเล่าเรียนจากนักปราชญ์โบราณ
มิฉะนั้นแล้ว เมื่อเห็นความดีของคนโบราณสักอย่าง
ก็ลักไปใช้เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว
เมื่อพบคารมคมคายของคนโบราณสักคำ
ก็ลอบไปใช้เพื่อปกปิดจุดอ่อน
ดังนี้ ก็เป็นเฉกเช่นยื่นอาวุธให้ข้าศึก
ซ้ำช่วยส่งเสบียงแก่โจรผู้ร้าย !
นิทัศน์อุทาหรณ์
ซุนปินกับพังจวน
เล่ากันมาว่า มีสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นเขาสูงหุบลึก เป็นป่าดงดิบแทบจะหาผู้คนมิได้ ดังนั้นจึงมีชื่อเรียกว่า " หุบเขาปีศาจ " อาจารย์หุบเขาปีศาจกับลูกศิษย์ของเขา พำนักอยู่ในหุบเขาปีศาจนี้ สั่งสอนศึกษาดาราศาสตร์ภูมิศาสตร์ และตำราพิชัยสงครามต่างๆ ปราศจากผู้รบกวน
ลูกศิษย์ของอาจารย์หุบเขาปีศาจก็คือซุนปินกับพังจวน ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในประวัติศาสตร์ ซึ่งีหนึ่งคน ชั่วหนึ่งคน คนทั้งสองนี้เดิมทีเป็นศิษย์อาจารย์เดียวกันร่วมสาบานเป็นพี่น้องกันมาก่อน แต่ในที่สุดกลับกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาต ที่ไม่สามารถจะอยู่ร่วมโลกกันได้
เพราะเหตุใดหรือ ?
ที่แท้ก็คือ คนที่ชื่อพังจวนนั้นแม้ตัวจะอยู่หุบเขาปีศาจ แต่ใจกลับคิดอกไปสู่โลกภายนอก เพื่อแสวงหาชื่อเสียงลาภยศ อาจารย์หุบเขาปีศาจรู้ความในใจของเขาดี จึงปล่อยพังจวนให้ออกจากหุบเขาปีศาจ ไปตามใจปรารถนาของเจ้าตัว
หลังจากพังจวนไปแล้ว อาจารย์หุบเขาปีศาจก็หยิบเอาหนังสือเล่มหนึ่งออกมาอย่างทะนุถนอม บอกกับซุนปินว่า " นี่คือตำราพิชัยสงคราม ๑๓ บท ที่ซุนวูปู่ของเจ้าเขียนไว้ ความลับของตำราพิชัยสงครามในพื้นพิภพนี้ ล้วนแต่บรรจอยู่ในนั้นทั้งสิ้น ข้าซ่อนหนังสือเล่มนี้มาช้านานแล้ว ไม่เคยถ่ายทอดให้แก่ใครอย่างง่ายดายเลย ตอนนี้ข้าจะให้เจ้า เจ้าจงนำไปศึกษาค้นคว้าให้ละเอียดเถิด ! "
ซุนปินจึงถามว่า " ในเมื่อเป็นตำราพิชัยสงครามแล้ว เหตุไฉนอาจารย์จึงไม่สอนให้กับพังจวนผู้พี่ด้วย แต่กลับมามอบให้ข้าพเจ้าเพียงคนเดียว ? "
อาจารย์หุบเขาปีศาจตอบว่า " ผู้ที่ศึกษาตำราพิชัยสงครามเล่มนี้ และสามารถที่จะเข้าใจถึงความเร้นลับแห่งตำราพิชัยสงครามนนี้ ได้อย่างทะลุปรุโปร่งนั้น จักรบก็ต้องชนะ ตีก็จะต้องได้ คนผู้นี้ถ้าหากจิตใจบริสุทธิ์ซื่อตรง ก็จะสามารถสร้างความผาสุขแก่ผู้คนทั้งหลายในแผ่นดิน ถ้าแม้นจิตใจคดในข้องอในกระดูก ก็จะกลับส่งเสริมความเลวของเขาให้เพิ่มขึ้น เร่งให้เขาสร้างความชั่วร้ายยิ่งมากขึ้น พังจวนเป็นคนใจคดไม่ซื่อตรง อาจารย์จะสอนตำราพิชันสงครามเล่มนี้ให้แก่เขาได้อย่างไร ? "
การคาดคะเนของอาจารย์หุบเขาปีศาจมิได้ผิดพลาด
ต่อมาภายหลัง พังจวนไดใช้ทุกวิถีทางที่จะประทุษร้ายซุนปินตัดลูกสะบ้าหัวเข่าของเขาออก ก็เพราะโกรธที่ความรู้ในการศึกษาของซุนปินสูงกว่าตน เมื่อเป็นดังนี้ ถ้าหากว่าเขาได้เรียน ตำราพิชัยสงครามซุนวู ๑๓ บท มาตั้งแต่ครั้งกระโน้นแล้ว จะมิทำให้แผ่นดินนี้เดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า มิลุกเป็นไฟไปทั่วหรือ ?
ผู้ประพันธ์ " ภาษิตรากผัก " จึงงกล่าวว่า
" ผู้ที่มีจิตใจใสสะอาดจึงจะสามารถศึกษาตำราโบราณได้มิฉะนั้นแล้วเมื่อได้เห็นความประพฤติดีหนึ่งใดของคนโบราณ ก็จะเอามันมาสนองตัณหาส่วนตัวของตนเอง เมื่อได้ยินคารมคมคายของคนโบราณ ก็จะอ้างเอามาปกปิดความผิดของตัวนี้ก็เท่ากับนำอาวุธไปมอบให้แก่ข้าศึก เอเสบียงไปช่วยเหลือโจรผู้ร้าย ซึ่งมีแต่ทำให้พวกเขากำเริบเสิบสานทำแต่เรื่องเลวๆ มากขึ้นเท่านั้นเอง ! "
By หงอิ้งหมิง สมัยราชวงศ์หมิง ( สายธารแห่งปัญญา )
No comments:
Post a Comment