ครั้งฌานาจารย์ต้าจูฮุ่ยไห่มีโอกาสพบฌานาจารย์ม่าจู่เต้าอี้เป็นครั้งแรก พอพบหน้ากัน อาจารย์ม่าจู่ก็ถามว่า " ท่านมาจากที่ใด ? "
อาจารย์ต้าจู ตอบว่า " อาตมามาจากอารามต้าหยุนทางกวางตุ้ง "
อาจารย์ม่าจู่ ถามอีกว่า " ท่านมาที่นี่เพื่อเสาะแสวงหาสิ่งใด ? "
อาจารย์ต้าจู ตอบว่า " อาตมามาเรียนพุทธธรรม "
เอาจารย์ม่าจู่ได้ยินเช่นนั้น ก็พูดอย่างไม่เกรงใจว่า " ท่านอยู่บ้านไม่ดูแลรักษามณีวิเศษในบ้านตนเองให้ดี ออกมาเร่ร่อนข้างนอกเพื่ออะไร ? อารามที่นี่ไม่มีสิ่งใดเลย ท่านมาเรียนพุทธธรรมอะไรหรือ ? "
อาจารย์ต้าจูถามด้วยเสียงวิตกกังวลว่า " ขอถามอาจารย์ท่าน อะไรคือมณีวิเศษในบ้านตัวเอง ? "
อาจารย์ม่าจู่ตอบว่า " ก็คือจิตใจใฝ่มรรคของท่านในขณะนี้ ซึ่งทุกสิ่งสมบูรณ์อยู่แล้ว จิตแบบฌานนี้ มิได้บกพร่องสิ่งใด มิได้ตกหล่นสิ่งใด ขอเพียงท่านรู้จักใช้มัน ก็จะเป็นกุศลผลบุญแก่ท่านไม่สิ้นสุด ไยท่านต้องออกนอกเสาะแสวงสิ่งอื่นด้วยเล่า ? "
อาจารย์ต้าจูได้ฟังดังนั้น ก็สว่างไสวสำนึกโดยพลัน
สิ่งที่เรียกว่ามณีวิเศษ สภาวะ และตถตา ( ความเป็นจริง ความเป็นเช่นนั้น ) ของตัวเองนั้น คนเราไม่เสาะหาในจิตตัวเอง กลับยอมระหกระเหินไปเสาะหาข้างนอก มันจะมี ' ฌาน ' อะไรที่ไหนกัน ? อาจารย์ม่าจู่จึงชี้ทางว่า มณีวิเศษในจิตของตัวเองยังไม่เอา จะไปเสาะหาอะไรข้างนอก เพื่ออะไรกัน !?
คนเราเวลาทำงานล้มเหลว ไม่ควรโทษปี่โทษกลอง หรือโทษโชคชะตา แต่ควรค้นหาจุดอ่อนข้อบกพร่องและข้อดีข้อเด่นของตัวเองให้พบ แก้ไขจุดอ่อนข้อบกพร่อง ขณะเดียวกัน ก็พัฒนาข้อดีข้อเด่น และสร้างความเป็นตัวของตัวเองขึ้นมาในท่ามกลางการปรับตัว นี่ต่างหากือสิ่งที่เราควรตั้งใจทำให้ดี การแสวงหามณีวิเศษในตัวตนของตัวเอง ก็คือ เป้าแสวงหาที่แท้จริงของชีวิตมนุษย์เรา
By เซน : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment