ครั้งหนึ่ง ขณะที่ขงจื้อนั่งรถผ่านเชิงเขาไท่ซาน เห็นที่ข้างทางมีสตรีผู้หนึ่งสวมเสื้อสำหรับไว้ทุกข์ที่ทอด้วยผ้าป่าน กำลังซบหน้าลงบนหลุมศพร่ำไห้อย่างน่าเวทนา ขงจื้ออยากทราบสาเหตุ จึงสั่งให้รถหยุด แล้วให้จื่อก้งผู้เป็นศิษย์ลงจากรถไปถามผู้หญิงผู้นั้น
จื้อก้งเดินทางไปที่ข้างหลุมฝังศพ ถามว่า " ได้ยินเสียงร้องไห้ของน้าแล้วรู้ว่าน้ามีความเศร้าโศกเสียใจมาก ไม่ทราบว่าได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ? "
หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลพราก กล่าวว่า " ในย่านนี้มีเสือร้ายออกมารังควาญเป็นประจำ บิดาสามีของข้าพเจ้าตายเพราะมัน ต่อมาสามีของข้าพเจ้าก็ถูกมันกัดตายและบัดนี้ มันก็กัดบุตรชายของข้าพเจ้าตายอีก เรื่องเป็นเช่นนี้จึงทำให้ข้าพเจ้าเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง "
ขงจื้อลงมาจากรถม้าถามว่า " เมื่อเสือมันดุร้ายเช่นนี้ทำไมพวกท่านจึงไม่ย้ายไปอยู่เสียที่อื่นเล่า ? "
หญิงผู้นั้นตอบว่า " เพราะที่นี่ทุรกันดาร ไม่มีทรราชย์ "
ขงจื้อนิ่งอึ้งไปชั่วขณะแล้วกล่าวกับศิษย์ของตนว่า " พวกเจ้าจงจำไว้ว่าทรราชนั้นร้ายยิ่งกว่าเสือร้ายอีก "
บันทึกใน " หลี่จี้ "
มุมมองปรัชญา
เสือนั้นกินคน แต่ความโหดเหี้ยมใช้อำนาจบาตรใหญ่ของพวกเจ้าขุนมูลนายก็กินคนเหมือนกัน มิหนำซ้ำยังอาจร้ายยิ่งกว่าเสือเสียอีก
By ปรัชญาชีวิตใน สุภาษิตจีน
No comments:
Post a Comment