พ่อค้าชาวจิวมีลูกชายที่ผิดปกติคนหนึ่ง ตอนเล็กๆ ก็ไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากเด็กทารกทั่วไป แต่เมื่อโตขึ้นมาหน่อยก็แสดงพฤติกรรมผิดปกติปว่าคนอื่นๆ ทั่วไป
ลูกชายแกได้ยินเสียงเพลงเป็นเสียงร้องไห้ เวลาใครร้องไห้กลับได้ยินเสียงหัวเราะ มองเห็นสีขาวเป็นสีดำ สีดำเป็นสีขาว เรื่องกลิ่นและเรื่องรสก็เหมือนกัน ไอ้ใครๆ เขาเหม็น ปิดจมูกฟิตๆ แกกลับหอม รสขมขนาดใครถ่มน้ำลายปิ๊ด แกกลับชอบอกชอบใจบอกว่าหวานดี เรียกว่าประสาทสัมผัสของแกกลับตาลปัตรผิดไปจากสามัญชนธรรมดาไปหมดก็ว่าได้
คนที่เดือดร้อนหนักคือพ่อค้าผู้เป็นพ่อ ไม่รู้จะทำอย่างไร พอดีมีคนแนะนำว่ามีผู้รู้หลายคนที่แคว้นลู่ " รีบไปเถอะ บางทีเขาอาจรักษาลูกชายแกได้ ดีกว่าอยู่ที่นี่แล้วปล่อยให้ลูกชายแกมีปัญหามากขึ้น "
เขาตกลงใจเดินทางไปแคว้นลู่ ในระหว่างทางพบท่านเหลาจื้อ เข้าได้เล่าให้ท่านฟังถึงอาการของลูกชายตนและบอกถึงความตั้งใจที่จะไปแคว้นลู่เพื่อหาคนมารักษา
เหลาจื้อกล่าวว่า
" คุณรู้ได้อย่างไรว่าลูกคุณผิดปกติ คนเราทุกวันนี้เข้าใจกันสับสนไปหมดไม่รู้ว่าอะไรผิด อะไรถูก อะไรคุณ อะไรโทษ คนเราป่วยเป็นโลกสับสนนี้กันทุกคน จนไม่รู้ว่าตัวเองนั่นแหละผิดปกติ สมมติว่าคนทั้งโลกเป็นเหมือนลูกชายคุณหมด ก็คุณนั่นแหละจะกลายเป็นคนผิดปกติ จงจำไว้ว่า
ความสุข ความทุกข์
ดนตรี ความงาม
กลิ่น รส
ถูก ผิด
ไม่มีใครตัดสินยืนยันได้หรอก
ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่า ที่ฉันพูดนี่ผิดปกติด้วยหรือเปล่า ปล่อยให้พวกคนผิดปกติแห่งแคว้นลู่เขาอยู่ตามลำพังเถิด ไม่มีใครแก้ความผิดปกติของคนอื่นได้หรอก ทางที่ดีคุณรีบกลับบ้านเถิด อย่ามัวเสียเวลาเสียเงินกับเรื่องผิดปกติเห่านี้เลย ! "
By วันเพ็ญ ( คิดแบบเต๋า ) นิทาน ปรัชญา ตีลังกาคิด
No comments:
Post a Comment