ครั้งหนึ่ง ท่านตันเสียเดินทางผ่านมายังวัดแห่งหนึ่งบนเขาสูง คืนนั้นอากาศหนาวมาก และไม่มีฟืนไฟ ท่านตันเสียจึงอัญเชิญพระพุทธรูปไม้เพื่อสร้างความอบอุ่น
เจ้าอาวาสเดินผ่านมาเห็นเข้า ก็ตกใจและไม่พอใจ รีบเข้ามาห้ามปรามพร้อมตำหนิติเตียนว่า " พระบ้า บังอาจเผาพระพุทธรูปไม้ "
ท่านตันเสียใช้กิ่งไม้เขี่ยกองฟืนพลางพูดเนิบๆ ว่า " ข้าเผาพระพุทธรูปไม้ก็เพื่อตามหาพระสารีริกธาตุ "
เจ้าอาวาสด่า " พระโง่ พระพุทธรูปไม้ทำจากไม้ จะเผาเอาสารีริกธาตุได้อย่างไร "
ท่านตันเสียยิ้มเล็กน้อยๆ พูดอย่างสุขุมนุ่มนวลว่า " ท่านก็รู้นี่นาว่าพระพุทธรูปทำจากไม้ ไม่ใช่พระอรหันต์จริงๆ ในเมื่อทำจากไม้ ทำไมเอามาเผาเพื่อให้ความอบอุ่นไม่ได้ ข้าหนาวจวนจะแข็งตายอยู่แล้ว "
แง่คิด
ชีวิตสำคัญกว่าสิ่งสมมติ
มีคำกล่าวว่า พระโพธิสัตว์ยอมสละร่างกายเพื่อเลี้ยงเสือ เช่นนี้แล้ว หากจิตเป็นโพธิจริง จะเสียดยไปใยกับพระพุทธรูปไม้องค์หนึ่ง ที่สามารถเอามาเผาไฟ ให้ความร้อนอบอุ่นแก่ผู้เหน็บหนาวได้
ทว่า เจ้าอาวาสในนิทานเซนเรื่องนี้ กลับปล่อยให้อวิชชาครอบงำปัญญาจนสายตามืดบอด มองไม่เห็นสัจธรรมข้อนี้ ทั้งๆ ที่เป็นถึงเจ้าอาวาส ศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนมาจนเต็มพุง แต่กลับหลงสมมติ ยึดติดในรูปแบบ ยึดมั่นถือมั่นจนกระทั่งขาดเมตตาจิต ยอมเห็นคนหนาวตายไปต่อหน้าต่อตา แต่ไม่ยอมให้ใครลบหลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ เอาพระพุทธรูปไม้มาเผาไฟให้ความอบอุ่น
ประโยคเด็ดที่ว่า " เงินทองของมายา ข้าวปลาสิของแท้ " ก็สะท้อนถึงสัจธรรมข้อนี้เช่นกัน
ชีวิตเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ถ้าไม่มีคน ก็ไม่มีโลกสมมติของคน เงินทอง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ พระพุทธรูป ชื่อเสียง ยศศักดิ์ ฯลฯ จะเกิดขึ้นได้อย่างไร
เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะทำอะไร สิ่งที่เราควรคำนึงให้มากที่สุด ก็คือ ชีวิตซึ่งเป็นต้นลำธาร ต้นทุน เป็นด้านหลัก เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในโลกใบนี้
มองเห็นความเป็นจริงเช่นนี้ จิตย่อมไม่หลงสมมติ เห็นด้านรองเป็นด้านหลัก เห็นข้าวของเงินทองสำคัญกว่าชีวิต
By สุภาพร ปิยพสุนทรา ( สว่าง อย่าง เซน )
No comments:
Post a Comment