มีอยู่วันหนึ่ง ฌานาจารย์หยั่งซานขอคำแนะนำจากฌานาจารย์หงอินว่า " เหตุใดคนเราจึงไม่สามารถเข้าถึงธรรมชาติแห่งพุทธะในตัวเราเองโดยเร็ว ? "
ฌานาจารย์หงอินจึงยกตัวอย่างเปรียบเทียบให้ฟังว่า " บ้านหลังหนึ่งมีหน้าต่างหกบาน ในบ้านมีลิงกังหนึ่งตัวกระโดดโลดเต้นไม่หยุด ส่วนข้างนอก ก็มีลิงกังอีกห้าตัวไล่กวดลิงเสนที่หน้าต่างรอบบ้าน ลิงเสนส่งเสียงร้องที่ข้างนอก ลิงกังอีกห้าตัวก็ร้องตอบไปตอบมาที่หน้าต่างทั้งหกบานลิงกังจึงย่อมไม่อาจจำแนกได้ชั่วขณะว่า ใครคือตัว ตัวคือใคร "
ร่างกายคนเราก็เปรียบดังเช่นหมู่บ้าน เมื่อเจ้าของหมู่บ้านเชื้อเชิญแขกเข้ามาหกคนโดยหารู้ไม่ว่าคือโจรร้าย โจรร้ายหกคนจึงยึดครองหมู่บ้านไว้ได้ โจรร้ายหกคนก็คืออายตนะภายนอก อายตนะภายนอกก่อกรรมทำเข็ญในหมู่บ้าน โดยที่อายตนะภายในไม่รู้ มิหนำซ้ำ ยังอาจจะพอใจทั้งที่ขมขื่น ร่างมนุษย์และหมู่บ้านก็คล้ายบ้านหนึ่งหลังมีหกประตู อายตนะภายในและอายตนะภายนอกเข้าๆ ออกๆ จะเรียบเย็นได้อย่างไร ? จะสงบสุขได้อย่างไร ?
จุดมุ่งหมายของการศึกษาพระธรรมและการปฏิบัติฌานคือต้องการให้เราปล่อยวางสิ่งต่างๆ ลงเสียบ้าง ไม่ผูกมัดตัวเองกับความรู้สึกของอายตนะภายใน แต่ปฏิบัติต่อสรรพสิ่งด้วยจิตใจบริสุทธิ์ จึงจะสามารถหลุดพ้นจากทุกสิ่ง จึงจะสามารถชำระคราบสกปกรกในจิตใจได้
By เซน : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment