ทูตแห่งสันติภาพ ( ตอนที่ ๒ )
ครั้งหนึ่ง...
บัคจื้อขอร้องให้กงซูปัว นำเข้าเฝ้าพระเจ้าฌ้อ
บัคจื้อทูลถามว่า
" ได้ทราบว่า พระองค์เตรียมทำสงครามกับนครซ้องถ้าหากพระองค์ได้ชัยชนะ แต่ถูกครหาว่าก่อสงครามที่ไม่ยุติธรรม เพราะรุกรานเมืองเล็กกว่า พระองค์ยังปราถนาจะรบอยู่หรือ "
พระเจ้าฌ้อตรัสว่า
" ถ้าชนะแล้ว ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้รุกรานปราศจากความยุติธรรมเราก็ไม่ต้องการรบ "
บัคจื้อทูลว่า
" แต่ถึงอย่างไร พระองค์จักไม่ได้นครซ้องมาครอบครองแน่ "
" กงซูปัว วิศวกรใหญ่ของฉันประดิษฐ์บันไดช่วยรบให้ ทำไมจะเอาชนะไม่ได้ "
บัคจื้อขอให้สร้างเมืองจำลองขึ้น แล้วกงซูปัวแสดงยุทธวิธีชิงเมือง บัคจื้อเป็นฝ่ายตอบโต้ ไม่ว่ากงซูปัวจะรุกโดยวิธีใด บัคจื้อก็แก้ได้หมด
กงซูปัวอับจนปัญญา จึงกล่าวอย่างฉุนๆ ว่า
" ข้าพเจ้ารู้วิธีจัดการกับท่าน แต่ไม่พูด "
บัคจื้อย้อนว่า
" ข้าพเจ้าก็รู้ว่า ท่านจะจัดการกับข้าพเจ้าอย่างไร แต่จะไม่พูดเหมือนกัน "
พระเจ้าฌ้อตรัสถามบัคจื้อว่า
" ท่านรู้ว่า กงซูปัวจะจัดการกับท่านอย่างไร "
บัคจื้อกล่าวว่า
" กงซูปัว คิดจะฆ่าข้าพเจ้าเสียให้สมแค้น ! แต่ถึงจะฆ่าข้าพเจ้าก็มิใช่จะได้นครซ้องไว้ในครอบครองง่ายๆ เพราะว่าข้าพเจ้าสั่งให้ศิษย์ของข้าพเจ้าคุมพล ๓๐๐ คนรอรับการโจมตีอยูที่นครซ้องแล้ว "
พระเจ้าฌ้อตรัสว่า
" ก่อนจะพบท่าน ข้าพเจ้าอยากได้นครซ้องไว้ในครอบครอง แต่ตอนนี้ ต่อให้ยกมาให้เปล่าๆ ข้าพเจ้าก็ไม่ปราถนา ถ้าหากเป็นการได้มาโดยไม่ชอบธรรม
บัคจื้อดีใจ กล่าวว่า
" ถ้าพระองค์คิได้ดังนี้
ก็เท่ากับมีคนนำโลกทั้งโลกมาประเคนให้
โดยมิต้องออกแรงรบเลย "
ถ้าผู้ปกครองประเทศมีความยุติธรรม แม้ไม่ต้องรุกรานใคร แว่นแคว้นต่างๆ ก็จะสวามิภักดิ์เองเพราะความยุติธรรม มีพลานุภาพยิ่งกว่าอาวุธใดๆ
By คิดแบบ " เต๋า " นิทานปรัชญา ( ตีลังกาคิด )
No comments:
Post a Comment