ช่วงที่ฌานาจารย์หวงหลงฮุ่ยหนานพำนักในอารามจิ้งเจี้ยนั้น มีอยู่วันหนึ่ง ท่านได้พบฌานาจารย์ต้งซานเหลียงเจี้ย ทั้งสองต่างปิดปากเงียบไม่พูดจา เพียงจุดธูปนั่งหันหน้าเข้าหากันตั้งแต่บ่ายถึงดึกดื่นค่อนคืนไม่สนทนา และไม่ขยับเขยื้อนกายเลย
วิกาลเงียบสงัด ฌานาจารย์ต้งซานลุกขึ้นก่อนพร้อมกับพูดว่า " ดึกมากแล้ว รบกวนท่านพักผ่อน " พูดจบไม่คอยปฏิกิริยาตอบจากฌานาจารย์หวงหลง ก็เดินออกจากห้องไป
วันรุ่งขึ้น ทั้งสองต่างแยกย้ายกันกลับ อาจารย์หวงหลงเรียกมรรคนายกคนหนึ่งถามว่า " ตอนที่ท่านอยู่บนภูเขาหลูซาน รู้จักฌานาจารย์ต้งซานหรือยัง ? "
ฌานาจารย์หวงหลงตอบทันทีว่า " เป็นพระที่แปลกมาก ! "
ต่อมา มรรคนายกคนนั้นถามกหลวงจีนที่ติดตามปรนนิบัติรับใช้ฌานาจารย์หวงหลงไปที่อารามจิ้งเจี้ยซื่อ ว่า " ตอนที่ท่านทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากันนานมาก ไม่ทราบว่าท่านอาจารย์ทั้งสองสนทนาเรืองอะไรบ้างในตอนกลางคืน ? "
หลวงจีนที่ติดตามปรนนิบัติอาจารย์จึงเล่าสภาพที่อาจารย์ทั้งสองนั่งเงียบไม่สนทนาอะไรให้มรรคนายกคนนั้นฟัง
พอฟังจบ มรรคนายกคนนั้นก็อุทานว่า " ประหลาดแท้ ! "
คนสมัยนี้คบเพื่อนมีหลายวิธี เช่น เขียนจดหมาย คุยทางโทรศัทพ์ กระทั่งชวนกินข้าว หรือไปเที่ยวบาร์ คอฟฟี่ช็อบ คาเฟ่ ไนท์คลับ เล่นไพ่นกกระจอก คุยกันทางอินเตอร์เน็ต ฯลฯ แต่จะเป็นวิธีใดก็ตาม ล้วนต้องสื่อสารด้วยตัวหนังสือหรือคำพูด จึงจะสามารถแลกเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดซึ่งกันและกันได้
วิธีคบสหายแบบนั่งหันหน้าเข้าหากันแต่ไม่พูดไม่เคลื่อนไหว เช่นฌานาจารย์ต้งซานกับฌานาจารย์หวงหลงดังกล่าวข้างต้น ไม่มีให้พบเห็นที่ไหนได้อีก ทว่า ท่านทั้งสองถึงมิได้สนทนากัน กลับประทับใจซึ่งกันและกันอย่างลึกล้ำ มีวิธีคบสหายแบบไหนบ้างที่มิตรภาพแน่นแฟ้นและยั่งยืนเช่นท่านทั้งสองนี้อีกหรือ ?
By เซ็น : วิถีแห่งความสุขทีแท้
No comments:
Post a Comment