หญิงสาวคนหนึ่งกำลังจะออกเรือน มารดาจึงพามาไหว้พระเสี่ยงเซียมซีที่วัด จากนั้นก็มากราบคารวะพระอาจารย์เซน
ผู้เป็นแม่ถามว่า " อาจารย์ ลูกสาวของข้ากำลังจะแต่งงาน แต่งงานไปแล้ว นางจะมีความสุข ชีวิตรักหวานชื่น ราบรื่นดีหรือไม่ "
พระอาจารย์ยิ้มๆ แล้วพูดกับหญิงที่เป็นแม่ว่า " โยมลองกอบทรายสักกำมือหนึ่ง แล้วกำไว้ในมือ "
ผู้เป็นแม่ทำตาม นางก้มลงไปที่พื้น กอบทรายขึ้นมากำมือหนึ่ง
อาจารย์เซนหันไปถามหญิงสาวว่า " โยมเห็นทรายในมือแม่ไหม ตอนนี้มันเป็นอย่างไร "
หญิงสาวตอบว่า " มันพูนๆ เต็มฝ่ามือ ดูสมบูรณ์ดีเจ้าค่ะ "
อาจารย์เซนหันไปบอกผู้เป็นแม่ว่า " โยมลองบีบมือกทรายให้แน่นๆ สิ "
ผู้เป็นแม่ทำตาม ออกแรงบีบทรายในมือจนแน่น ทรายปูดหลุดร่วงออกมาจากร่องมือของนาง ร่วงกราวเต็มพื้น ครั้นครายมือออกทรายที่เมื่อกี้นี้มีอยู่เต็มกำมือ ตอนนี้เหลืออยู่เพียงนิดเดียวเท่านั้น
หญิงสาวมองดูทรายในมือแม่แล้วพยักหน้าเหมือนเข้าใจ
พระอาจารย์เซนพูดอย่างเมตตาว่า " ใครๆ ก็อยากมีชีวิตรักที่หวานชื่นสมบูรณ์ หากปราถนาเช่นนั้นจริง ก็ต้องเรียนรู้ศาสตร์และศิลป์ของระยะห่าง ความรักห่างเกินไปก็ไม่หวานชื่น ใกล้ชิดเกินไปก็กระทบกระทั่งกันจนแตกร้าวหล่นหาย จงเห็นความรักเป็นเหมือนทรายในกำมือ ถ้าอยากเห็นทรายพูนมือสมบูรณ์ดี ก็อย่าไปบีบอัดมันแรงๆ ต้องถืออย่างทะนุถนอม รักษาระยะห่างให้พอดีๆ ไม่กำแน่นเกินไปทรายก็จะไม่ถูกบีบถูกอัดร่วงหล่นหลุดหายไปจากกำมือ "
แง่คิด
รักษาระยะห่างให้พอดี เป็นศาสตร์และศิลป์แห่งการดำเนินชีวิต
ชีวิตสมรสของ ชาย - หญิงเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก ต่างฝ่ายต่างมีความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของอีกฝ่ายหนึ่ง เรียกอีกฝ่ายหนึงว่าหุ้นส่วนชีวิตบ้างล่ะ ครึ่งหนึ่งของฉันบ้างล่ะ.... ยิ่งรักมากก็ยิ่งหวงแหน ยึดติด หลงใหล และขาดสติ เป็นทุกข์
พระอาจารย์เซนเปรียบเทียบชีวิตรักว่า เหมือนทรายในกำมือแม้ใจอยากจะกำมันไว้แน่นๆ แต่กำยิ่งแน่น ทรายก็ยิ่งปูดหลุดไหลออกไปตามร่องนิ้ว ร่วงหล่นหลุดหายไปอย่างรวดเร็ว แต่ถ้าเรากำพอหลวมๆ ทรายก็จะอยู่เต็มฝ่ามือเหมือนเมื่อตอนที่กำขึ้นมาใหม่ๆ
การรักษาระยะห่างในขนาดพอเหมาะพอดี เป็นศาสตร์และศิลป์แห่งการดำเนินชีวิต เหมือนการขับรถ หากขับติดคันหน้ามากเกินไป คันหลังก็จะรำคาญ และทำให้การจราจรไม่รื่นไหล การดำเนินชีวิตก็เช่นเดียวกัน หากสนิทสนมกับใครมากเกินไป ก็มักมีเรื่องกระทบกระทั่งกัน ขัดใจกันเป็นธรรมดา หากห่างเหินกันเกินไป ก็ไม่มีเรื่องคุย ไม่มีจุดร่วม ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เดียวดาย ชีวิตเหี่ยวเฉาหาความสุขไม่ได้
กับญาติมิตรเป็นเช่นนี้ กับคนรักก็ยิ่งเป็นเช่นนี้
ชีวิตรักจะยืนยง ก็ต่อเมื่อคู่รักต่างมีธรรมะในใจ ความรักที่งอกงามอยู่บนพื้นฐานของธรรมะ เป็นความรักที่มีสติ มีปัญญา มองเห็นความเป็นจริง จึงเป็นรักแท้ที่มั่นคง รู้จักให้ รู้จักอภัย รู้จักเสียสละ ไม่เห็นแก่ตัว ไมใช้อารมณ์ ไม่คับแคบ เป็นความรักที่ก้าวหน้า ยิ่งรักก็ยิ่งปรับปรุงตัวเป็นคนดี ยิ่งอยู่นานสายใยรักก็ยิ่งแน่นแฟ้น ยิ่งแก่ก็ยิ่งเห็นคุณค่าของกันและกัน
By สุภาณี ปิยพสุนทรา ( สว่าง อย่าง เซน )
No comments:
Post a Comment