อ่อนข้อกันบ้าง

อ่อนข้อกันบ้าง

          เช้าวันหนึ่ง สาวกคนหนึ่งถือดอกไม้มาไหว้พระ พอสาวเท้าเข้าโบสถ์ ก็ถูกชายคนหนึ่งชนเข้าอย่างจัง ดอกไม้ในมือหักหล่นลงพื้น สาวกคนนั้นจึงตำหนิว่า " ดูซิ ซุ่มซ่ามอย่างนี้ ทำดอกไม้ของฉันหักหมด เจ้าจะแก้ตัวอย่างไร ? " ชายคนนั้นกลับตอบว่า " ชนก็ชนแล้ว อย่างมากฉันก็ขอโทษ ทำไมต้องโมโหกับเรื่องแค่นี้

          ขณะที่ทั้งสองยืนโต้เถียงกันหน้าดำหน้าแดง ฌานาจารย์ก่วงอู๋เดินผ่านมา จึงสอบถามสาเหตุ จากนั้นแนะนำสอนสั่งว่า " ซุ่มซ่ามมันไม่ดี แต่การไม่ยอมให้อภัยก็ไม่ถูก มีแต่ยอมรับผิดและยินดีให้อภัยอย่างจริงใจจึงจะเป็นท่าทีของพุทธสาวก จึงจะเป็นการกระทำที่ฉลาด ลองคิดดูสิปล่อยให้เรื่องเล็กเท่านี้ทำลายความสบายอกสบายใจตั้งแต่เช้า มันคุ้มแล้วล่ะหรือ ? "



          ในสังคมที่ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์สลับซับซ้อนยิ่งอย่างทุกวันนี้ คนเราหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่มีคนส่วนไม่น้อยเย่อหยิ่งรักหน้าบ้าศักดิ์ศรีมากไป อาจถึงกับต้องฆ่ากัน เอาชีวิตที่มีค่าไปทิ้งเปล่าๆ นี่มิใช่พฤติกรรมโง่เขลาเบาปัญญาดอกหรือ ? ถ้าเปิดใจให้กว้าง อ่อนข้อกันบ้าง ให้อภัยกันบ้าง ทำงานให้ลุล่วง ทุกฝ่ายต่างได้ประโยชน์ มิใช่เรื่องดียิ่งดอกหรือ





By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้