ทำอะไรไม่ได้
ครั้งหนึ่ง ฌานาจารย์เจ้าโจวใช้ไม้เท้าเคาะศรีษะเหวินเหยี่ยนขณะพนมมือไหว้พระ พร้อมกับถามว่า " นี่ ! เจ้าทำอะไรอยู่หรือ ? "
เหวินเหยี่ยนตอบอย่างนอบน้อมว่า " ไหว้พระ "
ฌานาจารย์เจ้าโจวตวาดถามว่า " พระมีไว้ให้ไหว้หรือ ? "
เหวินเหยี่ยนถามอย่างงุนงงว่า " พระย่อมมีไว้ให้คนทั้งหลายกราบไหว้บูชา ! การไหว้พระมิใช่เรื่องดีดอกหรือ ? "
ฌานาจารย์เจ้าโจวจึงกล่าวว่า " เรื่องดีมิสู้ไร้เรื่อง "
สมัยราชวงศ์เหลียง จักรพรรดิเหลียงอู่ตี้เคยตรัสถามพระโพธิธรรมว่า " ข้าฯ ทำนุบำรุงพุทธศาสนา สร้างวัด โบสถ์ วิหารและเจดีย์ พิมพ์หนังสือธรรมะ ส่งเสริมราษฎรออกบวช บริจาคทาน และถวายภัตตาหารแด่พระภิกษุสงฆ์ตลอดมา จะได้กุศลอย่างไร มากหรือน้อยเพียงใด ? "
พระโพธิธรรมตอบว่า " ไม่ได้กุศลแม้แต่น้อย กุศลที่แท้จริงคือความรู้แจ้งทางจิต "
จักรพรรดิเหลียงอู่ตี้ทรงไม่พอพระทัยอย่างยิ่ง พระโพธิธรรมจึงกราบลา เดินทางขึ้นเทือกเขาซงซาน พำนักอยู่บนยอดเขาเซ่าซื่อฟง นั่งสมาธิเข้าฌานหันหน้าเพ่งผนังถ้ำนานถึง 9 ปี
อันที่จริง สิ่งที่เรียกว่ากุศลแห่งธรรมกาย สภาวะเดิมแท้ของเราจะได้มาโดยการทำบุญทางโลกียะนั้นย่อมไม่มีทาง การทำบุญบริจาคทานโดยทั่วไป เป็นการปฏิบัติธรรมอย่างหนึ่ง แต่ฌานนั้น มิอาจบรรลุได้โดยพึ่งปัจจัยเพียงเท่านั้น
คนเราถ้าละความยึดมั่นถือมั่นหรือจิตที่ทำบุญกุศลเพื่อบุญกุศลเสียได้ ก็จะช่วยเหลือคนอื่นได้อย่างบริสุทธิ์ใจ นี่คือปัจจัยเบื้องแรกของธรรมกายและจิตแบบฌาน
By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment