กุญแจดอกหนึ่ง

กุญแจดอกหนึ่ง

         ครั้งหนึ่ง ถึงเวรฌานาจารย์เจ้าโจวเข้าครัวเป็นพี่เลี้ยง ท่านปิดประตูติดไฟในครัวจนควันโขมง จากนั้นตะโกนลั่นว่า " ไฟไหม้ ! ช่วยด้วย ! มาช่วยกันดับไฟเร็ว ! "

         พระเณรในวัดฮือกันเข้ามาช่วย แต่ท่านกลับหมกตัวอยู่ในห้องครัวพูดว่า " อาตมาถามปัญหาพวกเจ้า ถ้าตอบถูก อาตมาจะเปิดประตู "

         พระเณรทุกรูปต่างมองหน้ากันไปมา รู้สึกพิศวงงงงวย ไม่รู้ว่าฌานาจารย์เจ้าโจวเล่นลวดลายอะไรกันแน่

         ขณะที่พระเณรทั้งหลายลังเลอยู่นั้นเอง ฌานาจารย์หนานเฉฺวียนก็โยนกุญแจดอกหนึ่งเข้าไปทางหน้าต่างอย่างเงียบๆ

         ฌานาจารย์เจ้าโจวรับกุญแจแล้ว เปิดประตูเดินออกมาเอง ทั้งสองพบหน้ากันก็หัวเราะชอบใจ



         เดิมประตูไม่ได้ใส่กุญแจอยู่แล้ว ลูกกุญแจมีไว้ไขประตูและแม่กุญแจ การกระทำของฌานาจารย์หนานเฉฺวียน จึงเป็นการบอกกล่าวอย่างแจ่มชัดว่า " ท่านเปิดเองเถอะ ! " ส่วนจะเปิดหรือไม่นั้น แล้วแต่ท่าน

         คนเราทุกคนล้วนถูกเพลิงแห่งความรักความแค้นแผดเผาจนหาที่หลบไม่ได้ ลองคิดดูสิว่า ร่างน้อยๆ ก็เปรียบดังเช่นห้องๆ หนึ่ง จะเก็บสุมความกลัดกลุ้มและอารมณ์ร้อยแปดที่เกิดขึ้นในแต่ละวันได้อย่างไร ? 

          ฌาน ก็คือกุญแจเปิดประตูแห่งจิตวิญญาณ จรรโลงจิตวิญญาณกุญแจดอกนี้อยู่ในมือท่านตลอดเวลา ส่วนจะเปิดหรือไม่ แล้วแต่ท่าน





By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้