เสียดสีครั้งใหญ่

เสียดสีครั้งใหญ่

         มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฌานาจารย์ ต้งซานเหลียงเจี้ย เทศนาธรรมโดยมิได้จุดตะเกียง ลูกศิษย์คนหนึ่งชื่อ เหนิงเหยิ่น ถามท่านว่าทำไมไม่จุดตะเกียงต้งซานรีบสั่งพระอุปัฏฐากไปจุดตะเกียง หลังจากนั้นจึงเรียกหนิงเหยิ่นมาแล้วพูดกับเขาว่า  " ไปเอาน้ำมันตะเกียง 3 ชั่งมาตอบแทนอาจารย์คนนี้ " เหนิงเหยิ่นได้ยินดังนั้น ก็สะบัดแขนเสื้อเดินออกนอกโบสถ์ไป หลังจากไตร่ตรองอยู่หนึ่งคืน ดูเหมือนเข้าใจอะไรมากขึ้น จึงนำเงินสะสมทั้งหมดออกมาซื้ออาหารมังสวิรัติเลี้ยงพระเณรทั้งวัด

         เหนิงเหยิ่นยังคงปฏิบัติธรรมในวัด ผ่านไปอีกสามปี จึงขออำลาอาจารย์อย่างรีบร้อน ต้งซานก็ไม่ยับยั้ง เพียงอวยพรว่า " ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ " เมื่อศิษย์คนอื่นๆ พบเหนิงเหยิ่นอีกครั้ง เขานั่งสมาธิดับขันธ์ในฌานสมาบัติไปแล้ว



         อันที่จริง การที่เหนิงเหยิ่นขอร้องให้อาจารย์จุดตะเกียงขณะเทศนาธรรม และการที่อาจารย์สั่งพระอุปัฏฐากจุดตะเกียงให้ ก็มิใช่เรื่องประหลาดอะไร แต่อาจารย์ต้งซานกลับเรียกร้องให้เหนิงเหยิ่นตอบแทนด้วยน้ำมันตะเกียง 3 ชั่ง ซึ่งมองในแง่หนึ่ง อาจพูดได้ว่านี่เป็นการเสียดสีความโลภของเหนิงเหยิ่นด้วยจิตใจเมตตากรุณย์ยิ่งแล้ว อย่างไรก็ตามเหนิงเหยิ่นละความโลภ บรรุธรรมได้ในที่สุด

          คนส่วนใหญ่ในโลกนี้เวลาต้องการความช่วยเหลือ จะกราบกรานถึงประตูบ้าน พอได้รับความช่วยเหลือแล้ว ก็หายตัวไม่เห็นแม้เงาหัว มนุษย์กำลังเสียดสีน้ำใจดีงามของมนุษย์ด้วยกันหรือเปล่าน่ะ ? 





By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้