หลงทาง

หลงทาง

       สาวกคนหนึ่งถามฌานาจารย์ฝอกวงว่า " อาจารย์ ในคัมภีร์มีโศลกธรรมว่า ' บูชาร้อยพันพระสงฆ์ มิสู้บูชานักพรตไร้ใจ ' ไม่ทราบว่าร้อยพันพระสงฆ์มีบาปอันใด ? หนึ่งนักพรตไร้ใจมีกุศลอันใด ? "

       ฌานาจารย์ฝอกวงจึงเอื้อนโศลกธรรมอีกสองบาทว่า " เมฆขาวลอยวนคลุมหุบเหว นกมากมายกลับรังไม่ถูก "

       โศลกบทนี้มีความหมายว่า การบูชาพระสงฆ์ร้อยพันรูปทั่วสิบทิศเท่ากับมีจุดมุ่งหมาย ซึ่งกลับจะทำให้ตัวเองหลงทาง แต่ถ้าบูชานักพรตไร้ใจหนึ่งรูป ก็จะอยู่เหนือสิ่งทั่งปวงด้วยปัญญาที่ไม่มีการแบ่งแยก

        คนเราถ้าจิตยึดมั่นถือมั่นมากไป ในใจย่อมมีพันเงื่อนหมื่นปมผู้ใดตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ย่อมไม่อาจกระทำการใดๆ ตามปกติ ดังเช่นคนที่ปลูกไม้หวังผล ต้องการให้ต้นไม้เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว รีบผลิดอกออกผล แต่ละวันจะแวะไปดแล้วดูอีก ทุกครั้งที่ดูจะรดน้ำด้วย ใส่ปุ๋ย ขอถามหน่อยว่าต้นไม้ต้นนี้เจริญเติบโตตามปกติได้หรือไม่ ?



        คนเราขอเพียงทำงานที่กำหนดไว้แล้วในแต่ละวันให้ดีที่สุด เมื่อถึงเวลา ย่อมได้ลิ้มรสดอกผลที่่น่าพอใจ ไม่จำเป็นต้องยึดมั่นถือมั่นกับมันมากนัก จนทำให้ตัวเองหลงทาง ซึ่งกลับจะกลายเป็นอุปสรรคถ่วงรั้งความก้าวหน้ามากกว่า





By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้