ชายคนหนึ่งดำรงชีพด้วยการจับปลาจับนก ขณะล้มหมอนนอนเสื่อใกล้สิ้นบุญ เขาฝันเห็นปูปลากุ้งหอยและนกจำนวนมากมาทวงหนี้ชีวิต ในที่สุดก็สิ้นใจไปในสภาพที่เจ็บปวดทุกข์ทรมานยิ่ง
เมื่อฌานาจารย์อี้ซิวรู้เข้า ก็สวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้ ทว่าญาติของผู้ตายยังไม่พอใจ ถึงกับร้องให้ฌานาจารย์เขียนจดหมายวิงวอนมัจจุราชโปรดให้อภัยเวรกรรมที่ผู้ตายก่อไว้ขณะยังมีชีวิต เพื่อให้ผู้ตายมีโอกาสขึ้นสวรรค์
ฌานาจารย์จึงเขียนข้อความลงบนแผ่นกระดาษว่า " ผู้ตายฆ่าสัตว์ตัดชีวิต สร้างบาปสร้างกรรมไว้มากมายหนักหนาสาหัสยิ่งกว่าสิเนรุบรรพตเกรงว่าสมุดบัญชีมัจจุราชยังจดไว้ไม่ครบ เพราะฉะนั้น ทางที่ดีที่สุดคือส่งผู้ตายขึ้นสวรค์ไปเสีย "
ภรรยาของผู้ตายจึงตำหนิฌานาจารย์ว่า ไม่ควรเขียนทำนองผู้ตายสร้างบาปกรรมไว้มากมายหนักหนาสาหัส แม้แต่มัจจุราชยังจดไม่ครบ ฌานาจารย์อี้ซิวจึงพูดว่า " โยมไม่ยอมรับว่าสามีโยมฆ่าสัตว์สร้างบาปกรรมไว้หนักหนาสาหัสยิ่งกว่าสิเนรุบรรพตหรือ ? " ภรรยาของผู้ตายตอบว่า " แม้จะเป็นเช่นนั้น อาจารย์ก็น่าจะมีวิธีโปรดเขามิใช่หรือ ? "
ฌานาจารย์อี้ซิวตอบว่า " อันที่จริง อาตมาคิดว่าจะสวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้สามีโยมเพื่อผ่อนหนักเป็นเบา แต่พวกโยมเรียกร้องให้เขียนจดหมาย อาตมาจึงได้แต่เขียนจดหมายถึงท่านมัจจุราช สามีโยมถือจดหมายฉบับนี้ไป ย่อมได้ขึ้นสวรรค์แน่นอน "
คนส่วนหนึ่งสร้างเวรสร้างกรรม ทำเรื่องน่าละอายไว้มากมาย ทว่าตายแล้วยังไม่ยอมรับกรรม โบราณว่า " พระโพธิสัตว์กลัวเวร สรรพสัตว์กลัวกรรม " เมื่อกรรมมาถึงแล้ว จะไม่รับก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้น ขอให้ทำดีไว้ ละเว้นความชั่วเสีย จะได้สิ้นใจไปอย่างมีความสุข
By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment