คราวหนึ่ง...
จวงจื้อกับลูกศิษย์เดินทางผ่านต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีกิ่งก้านสาขาแผ่คลุมไปไกล แต่นักตัดต้นไม้ไม่มีใครสนใจ จวงจื้อประหลาดใจจึงแวะเข้าไปถามนักตัดต้นไม้คนหนึ่ง เขาตอบว่าต้นไม้นี้เนื้อไม้ไม่ค่อยดี ใช้ทำประโยชน์อะไรก็ไม่ได้
จวงจื้อจึงชี้ให้ศิษย์ดูว่า " ต้นไม้ต้นนี้ มันมีประโยชน์ มันจึงสามารถรอดอันตราย ไม่ถูกโค่น "
เมื่อเดินทางผ่านป่าออกมาแล้ว จวงจื้อได้แวะพักที่บ้านเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อเก่าเจ้าของบ้านดีอกดีใจที่ได้พบจวงจื้อ จึงสั่งให้คนใช้ฆ่าห่านเลี้ยงดูปูเสื่อจวงจื้อกับศิษย์ผู้ติดตาม
คนใช้ถามนายว่า
" มีห่านอยู่สองตัว ตัวหนึ่งร้องไห้ อีกตัวร้องไม่ได้ จะให้ฆ่าตัวไหน "
นายตอบว่า
" ฆ่าตัวที่มันร้องไม่ได้นั่นแหละ "
วันรุ่งขึ้นศิษย์ถามจวงจื้อว่า
" เมื่อวาน ท่านอาจารย์บอกว่าต้นไม้ต้นนั้น เพราะมันไม่ค่อยดี ไม่มีประโยชน์ จึงรอดตัวอยู่ได้โดยสวัสดี แต่ในกรณีห่านสองตัว ตัวที่ร้องไม่ได้ไม่มีประโยชน์ กลับถูกฆ่าตาย จึงใคร่ถามอาจารย์ว่า ระหว่างมีประโยชน์กับไร้ประโยชน์อาจารย์จะเลือกเอาฝ่ายไหน "
จวงจื้อกล่าวว่า
" จงอยู่ท่ามกลางระหว่างประโยชน์
กับไร้ประโยชน์
จงทำตนดังพญามังกรถิด
บัดเดี๋ยวก็สำแดงตนให้ปรากฏ
บัดเดี๋ยวก็หลบหายเข้าไปในกลีบเมฆ
ปรับปรุงตนให้เหมาะสมกับธรรมชาติ
สามารถยืดหยุ่นได้
ไม่ทำตัวโดดเด่นสูงส่งจนเขาอิจฉา
และไม่ทำตัวไร้ค่าเสียจนเขาต้องขจัดทำลาย "
By คิดแบบ " เต๋า " ( นิทานปรัชญา ตีลังกาคิด )
No comments:
Post a Comment