คราวหนึ่ง...
เม่งจื้อ ปรัชญาเมธีชาวจีนที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งประสงค์จะสอนเจ้าผู้ครองนครชี้ ให้ปกครองเมืองโดยชอบธรรมกล่าวว่า
" สมมติว่ามีคนมาทูลพระองค์ว่า ข้าพเจ้ามีกำลังสามารถยกน้ำหนัก ๓๐๐ ชั่งได้ แต่ไม่สามารถยกขนนกเพียงขนเดียว สายตาของข้าพระองค์สามารถมองเห็นจุดปลายเส้นขนนกได้ชัดเจน แต่ไม่สามารถมองเห็นฟืนและหญ้าบนคนรถได้ พระองค์จักเชื่อหรือไม่ "
พระเจ้าชื้ ตรัสว่า " ข้าพเจ้าไม่เชื่อ "
เม้งจื้อ กล่าวต่อไปว่า
" ในทำนองเดียวกัน ผู้ปกครองนครทำตนเสมือนยกขนนกขนเดียวไม่ขึ้น เพราะไม่ยอมใช้กำลังเลยแม้นิดเดียว ไม้ฟืนกับหญ้าเต็มคันรถก็ว่าและไม่เห็น เพราะไม่ยอมดูแลเอาเสียเลย ประชาราษฎร์มิได้รับความคุ้มครอง ให้ได้รับสันติสุขทั่วถึงกัน เพราะผู้ปกครองไม่ยอมสนใจ ไม่ดำเนินการปกครองโดยธรรม มิใช่ว่าไม่สามารถ "
พระเจ้าชี้ตรัสว่า
" ไม่ยอม กับไม่สามารถ ต่างกันอย่างไร "
" สมมติว่ามีใครมาสั่งเราว่า จงเอาแขนหนีบภูเขาไว้ หรือ จงกระโดดข้ามทะเลกว้างใหญ่ เรากล่าวว่าเราทำไม่ได้นั่นเป็นสัตย์จริง ถ้าเขาสั่งให้หักกิ่งไม้เล็กๆ เพียงกิ่งเดียว เรากลับพูดว่าเราไม่มีกำลังพอที่จะทำได้ นั่นเป็นการกล่าวเท็จ ผู้ปกครองที่ไม่ยอมดำเนินการปกครองโดยธรรม มิใช่เป็นดุจใช้แขนหนีบภูเขาใหญ่หรือกระโดดข้ามทะเลกว้างแต่เป็นจำพวกไม่ยอมหักกิ่งไม้เล็กๆ เพียงกิ่งเดียว
เขาสามารถ
แต่ไม่ยอมให้ความสามารถ "
By คิดแบบ " เต๋า " ( นิทานปรัชญา ตีลังกาคิด )
No comments:
Post a Comment