ครั้งหนึ่ง...
ขงจื้อนั่งอ่นหนังสืออยู่ มีชายชราศรีษะล้านไว้เครายาว เดินตรงเข้ามาหา ขงจื้อจึงลุกขึ้นทำความเคารพแก่ท่านอวุโสตามมรายาท
ท่านผู้เฒ่าถมว่า
" ท่านกำลังทำอะไร "
" ข้าพเจ้ากำลังอ่านตำราอีฉิ่ง ( The Book of Change ) "
ขงจื้อตอบ และกล่าวสืบไปว่า
" ข้าพเจ้าทราบว่า ปราชญ์สมัยก่อนทุกคนศึกษาเรื่องนี้ "
" ท่านอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยความมุ่งหมายใด "
" ต้องการศึกษาเรื่องมนุษยธรรม และยุติธรรม "
" มนุษยธรรมและยุติธรรม "
ท่านผู้เฒ่าอุทาน
นกพิราบขาว มันอาบน้ำทั่งวันหรือ ก็เปล่าทั้งเพ มันขาวเองโดยธรรมชาติ คนเราถ้าเป็นคนดีมีความยุติธรรมในใจแล้ว จะต้องศึกษาทำไมเรื่องยุติธรรม "
ขงจื้อตอบว่า
" ข้าพเจ้าคิดว่า การศึกษาความรู้เก่าๆ ที่บรรพบุรุษกล่าวเป็นสิ่งดี "
ท่านผู้เฒ่ากล่าวเสียงเครียดว่า
" บรรพบุรุษทั้งหลายที่ท่านอ้างนั้น ล้มหายตายจากไปนานแล้ว กระดูกของเขาก็ผุพังหมดสิ้นแล้ว ความรู้เก่าๆ อันผุพังนั้น จะมีประโยชน์อะไร " กล่าวจบก็เดินจากไป
หลังจากนั้น
เหล่าศิษย์เรียนถามขงจื้อว่า
" ท่านผู้เฒ่าได้พูดอะไรกับอาจารย์บ้าง "
ขงจื้อกล่าวอย่างครุ่นคิดว่า
" เรารู้ว่าปลาว่ายน้ำอย่างไร
นกบินอย่างไร สัตว์วิ่งอย่างไร
ปลาเราตกเบ็ดได้ นกเรายิงได้
สัตว์เราก็วางกับดักได้
แต่พญามังกรสิเราไม่สามารถบอกได้ว่า
มันชำแรกเมฆหมอกเหินหาวไปอย่างไร "
By คิดแบบ " เต๋า " ( นิทานปรัชญา ตีลังกาคิด )
No comments:
Post a Comment