มีอยู่วันหนึ่ง ศิษย์ฆราวาสคนหนึ่งถามฌานาจารย์อี้ซิว ( หนึ่งหยุด ) ว่า " ฌานาจารย์จะตั้งฉายาให้ตัวเองอย่างไรก็ได้ เหตุใดท่านจึงเลือกตั้งฉายาให้ตัวเองว่า ' หนึ่งหยุด ' เล่า ? "
ฌานาจารย์อี้ซิวตอบว่า " หนึ่งหยุดหมื่นเรื่องหยุด มีอะไรไม่ดีหรือ ? " ศิษย์ฆราวาสคนนั้นรีบตอบว่า " ที่แท้ ' หนึ่งหยุดหมื่นเรื่องหยุด ' เป็นชื่อที่ดีจริง ๆ ! "
ฌานาจารย์อี้ซิวกล่าวว่า " อันที่จริงหนึ่งหยุดยังไม่ดี สองหยุดจึงจะดี เกิดต้องหยุด ตายต้องหยุด หยุดทั้งกายและตายพร้อมกัน จึงจะหลุดพ้นการเกิดดับ " ศิษย์ฆราวาสรีบพูดว่า " มิผิด มิผิด สองหยุดดีกว่าหนึ่งหยุด "
ฌานาจารย์อี้ซิวกล่าวอีกว่า " สองหยุดยังไม่ดี สามหยุดจึงจะดีโยมคิดดูซิ ภรรยาของโยมทะเลาะกับโยมในเรื่องหยุมหยิมทุกวัน ทางที่ดีที่สุดคือหยุด ( ไม่ต้อง ) มีภรรยา เป็นข้าราชการต้องคอยเลียแข้งเลียขาเจ้านาย ทางที่ดีที่สุดคือหยุด ( อย่า ) เป็นข้าราชการ อยู่ในสังคมต้องแก่งแย่งชิงดีกับผู้อื่นทุกวัน ทางที่ดีหยุดแก่งแย่งชิงดี ! สามหยุดนี้จึงจะเป็นวิถีแห่งความสุขที่แท้จริง "
ศิษย์ฆราวาสคนนั้นรีบพูดว่า " วิเศษแท้ ! วิเศษแท้ ! สามหยุดยังดีกว่าสองหยุดอีก
ฌานาจารย์อี้ซิวกล่าวต่อไปว่า " สี่หยุดจึงจะดีที่สุด ( หยุด ) ดื่มเหล้า หยุด ( เสพ ) กาม หยุด ( แสวง ) ทรัพย์ หยุดกดขี่ข่มเหง ( ผู้อื่น ) หยุดทั้งสี่อย่าง จึงจะดีที่สุด " ศิษย์ฆราวาสได้ยินเช่นนั้น รีบพูดตามว่าสี่หยุดดีที่สุด
ฌานาจารย์อี้ซิวกล่าวในที่สุดว่า " สี่หยุดยังไม่พอ ห้าหยุดจึงจะดี เรื่องที่ลำบากที่สุดในชีวิตคนเราคือ ความยุ่งยากทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับอวัยวะภายในทั้งห้า ( หมายถึง หัวใจ ปอด ตับ ม้าม ไต ซึ่งสังกัดธาตุหยิน ) คนเราต้องกิน ต้องดื่ม ต้องถ่ายทุกวัน ถ้าหยุดอวัยวะทั้งห้าได้พร้อมกัน ( หนึ่งหยุด ) มิเท่ากับหมดเรื่องหมดราวดอกหรือ ? "
การสนทนาระหว่างอาจารย์กับศิษย์นี้ ทำให้เราเข้าใจปรัชญาชีวิตขึ้นอีกมาก พันหยุดหมื่นหยุดมิเท่าหนึ่งหยุด นี่เป็นเรื่องมิผิด หนึ่งหยุดหมื่นเรืองหยุด หมดรักหมดแค้น หมดทุกข์หมดสุข หมดโลภหมดหลง นี่มิใช่เรื่องดีดอกหรือ ?
By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment