ป๋อหยาทำลายพิณ
ป๋อหยาเป็นนักดีดพิณที่มีชื่อเสียงในสมัยชุนชิว เขามีความสามารถดีดพิณ ๗ สาย ได้ดีเป็นพิเศษ เวลาเขาดีดพิณจะมีจงจื่อฉีฟังอยู่ข้างๆ อย่างตั้งอกตั้งใจ พิเริ่มลงมือดีด จิตใจของป๋อหยาก็ล่องลอยไปสู่ภูเขาไท้ซาน สายพิณที่เขาดีดก็บังเกิดเสียงที่ทำให้ผู้ฟังรู้สึกถึงความสูงสง่าและเด่นผงาดจงจื่อฉีอุทานออกมาว่า
" ช่างไพเราะเหลือเกิน เสียงพิณทำให้รู้สึกถึงความมหึมาเด่นสง่าของเขาไท้ซานได้ดีจริงๆ "
เมื่อเสียงพิณเงียบลง จิตใจป๋อหยาก็เริ่มคิดถึงแม่น้ำพลันเสียงพิณก็ประดุจดังคลื่นซัด สายน้ำเชี่ยวกราก จงจื่อฉีปรบมือกล่าวชมว่า
" วิเศษเหลือเกิน ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนกับได้เห็นแม่น้ำอันกว้างใหญ่และยาวเหยียด ! "
ต่อมาป๋อหยาได้ทรายข่าวว่าจงจื่อฉีเสียชีวิต เขาก็ดึงสายพิณทั้งหมดขาดและทำลายพิณนั้นเสีย พร้อมกับประกาศว่าจะไม่ยอมดีดพิณอีกจนตลอดชีวิตเพราะเขารู้สึกว่า ในโลกนี้ไม่มีใครอีกแล้วที่ฟังเสียงพิณของเขาแล้วจะเข้าใจเหมือนจงจื่อฉี
บันทึกใน " หลี่สื้อชุนชิว "
มุมมองปรัชญา
นิทานเรื่องนี้สะท้อนให้เห็นว่า เมื่อขาดคนที่จะเข้าใจแล้ว พิณก็หาเกิดประโยชน์อันใดไม่ ความเป็นจริงในทางประวัติศาสตร์มักจะมีสภาพดังกล่าวนี้คือคนที่มีความรู้ความสามารถแต่ไม่มีคนเข้าใจ ฉะนั้นจึงมีคนจำนวนไม่น้อยที่ความรู้ความสามารถของเขาไม่ได้เกิดประโยชน์เท่าที่ควร
By ปรัชญาชีวิตใน สุภาษิตจีน
No comments:
Post a Comment