บัณฑิตสองประเภท

บัณฑิตสองประเภท

        ลูกศิษย์คนหนึ่งถามฌานาจารย์ฮุ่ยหลินฉือโซ่ว ด้วยกิริยานอบน้อมว่า " ผู้บรรลุฌาน เล่าความรู้สึกและสภาวะขณะบรรลุฌานได้หรือไม่ ? "

        ฌานาจารย์ตอบว่า " ในเมื่อบรรลุฌาน ย่อมเล่าไม่ได้ "

        ลูกศิษย์ถามว่า " ถ้าเช่นนั้น ขณะที่เล่าไม่ได้รู้สึกอย่างไร ? "

        ฌานาจารย์ตอบว่า " คล้ายคนใบ้กินน้ำผึ้ง ! "

        ลูกศิษย์ถามว่า " คนที่ยังไม่บรรลุฌานกลับพูดเก่งนัก คำพูดเหล่านั้นใช่ฌานหรือไม่ ? "

        ฌานาจารย์ตอบว่า " ในเมื่อยังไม่บรรลุฌาน จะบอกว่าคำพูดเหล่านั้นคือฌานได้หรือ ? "



        ลูกศิษย์ถามว่า " ก็ฟังดูเป็นเหตุเป็นผล หักล้างมิได้ หากบอกว่ามิใช่ฌาน แล้วมันคืออะไร ? "

        ฌานาจาร์ตอบว่า " คล้ายนกแก้วนกขุนทอง "

        สภาวะในขณะบรรลุฌานคล้ายคนใบ้กินน้ำผึ้ง รู้แต่เล่าไม่ได้ ดังหนึ่งเราดื่มน้ำ ร้อนเย็นย่อมรู้เอง แต่นกแก้วนกขุนทองได้แต่เลียนเสียงพูด พูดได้แต่ไม่รู้ เสมือนทารกน้อยหัดพูดอ้อแอ้ไม่รู้ความ

        บัณฑิตที่มีความรู้สึกซึ้งกว้างไกลอย่างแท้จริง มักนอบน้อมเรียนรู้ด้วยใจถ่อม ปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยท่าทีเสมอภาค เพราะสำนึกดีว่าความรู้ไม่มีขอบเขต เรียนได้ไม่สิ้นสุด ยามได้ความรู้ใหม่ๆ เพิ่มเติมแม้จะได้มาจากผู้ต่ำกว่า จะรู้สึกปีติหวานชื่น มิใช่ขมบอระเพ็ดเด็ดขาด บัณฑิตที่เก่งแต่ปาก พูดน้ำลายแตกฟอง แต่ไร้สาระและไม่เข้าใจเหตุผลในเรื่องนั้นๆ อย่างแท้จริง ก็เปรียบเสมือนนกแก้วนกขุนทอง ลองคิดๆ ดู เราเป็นบัณฑิตประเภทไหนกันแน่ ?





By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้