ก้อนเมฆลอยมาจากหุบเขา
จะอยู่หรือไปไร้สิ่งผูกพัน
เดือนเต็มแขวนอยู่บนท้องฟ้า
จะเงียบหรือโวยวายล้วนไม่เกี่ยว
นิทัศน์อุทาหรณ์
เมฆก้อนหนึ่งลอยมาจากยอดเขา ไร้ซึ่งพันธนาการ
เดือนสุกสกาวแขวนอยู่บนท้องฟ้า ไม่นำพาต่อความอึกทึกวุ่นวายในหมู่มนุษย์ ลอยเคลื่อนไปอย่างอิสระ
ในโลกมนุษย์นี้มีชายคนหนึ่ง มีความอิสระเสรีเฉกเช่นเมฆขาวเดือนเต็ม
เขาคนนนั้นเป็นใคร ?
เขาพักอาศัยอยู่โงลังกั๋งในเมืองลำหยงนั่นเอง !
เหตุใดจึงเรียกว่าโงลังกั๋ง ? มันมีความหมายว่าสันเขามังกรหลับ !
ทั้งนี้เพราะละแวกนี้ เป็นแหล่งพำนักของบรรดาปัญญาชนผู้เร้นกาย บุคคลเหล่านี้ รู้แจ้งทั้งโบราณคดีและปัจจุบันคดี อภิปรายความเป็นไปในแผ่นดินได้อย่างคล่องแคล่ว มีสติปัญญาความสามารถระดับเจ้าพระยาอัครมหาเสนาบดี แต่พวกเขาก็มีความเบื่อหน่าย ไม่ยินดีจะทำงานทำการอย่างเป็นกิจลักษณะ ชอบดื่มเหล้าท่องไปในแผ่นดิน เป็นคนไร้พันธนาการมีอิสระเสรีอย่างเต็มที่ หนึ่งในหมู่ผู้คงแก่เรียนเหล่านี้ก็คือซินแสฮกหลงขงเบ้ง
ซินแสฮกหลงคนนี้ ยิ่งเป็นคนเอ้อระเหยกว่าคนอื่นๆ เทวดาผู้วิเศษยังไม่เทียมเท่า แต่ไม่รู้ว่าใครช่างแส่นัก แนะนำซินแสฮกหลงไปยังโลกมนุษย์ มีแขกจากโลกอันวุ่นวายมาเยือนซินแสฮกหลงถึงบ้านตั้งสามครั้งสามครา เพื่อเชิญให้เขาไปช่วยราษฎรที่ตกทุกข์ได้ยาก
ในวันเวลาที่หนาวเยือก หิมะปลิวว่อน แขกที่มาเยือนอุตส่าห์ฝ่าบมหนาวฝ่าหิมะมาด้วยความจริงใจ แต่ก็มิได้มีโอกาสพบซินแสฮกหลง
ซินแสฮกหลงไปหนใด เอาแน่ไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปใหน เมื่อไหร่จะกลับ ? ไม่แน่นอน ๓ วัน ๕ วัน หรือ ๑๐ วัน แขกผู้มาเยือนจำต้องกลับไปด้วยความผิดหวัง
ผ่านไปหลายวัน แขกผู้นั้นมาอีก
ซินแสฮกหลงอยู่บ้านหรือเปล่า ? เพิ่งออกไปเที่ยวเมื่อวานนี้เองไปไหน ? อาจจะไปแล่นเรือล่องไปในแม่น้ำลำธาร อาจจะขึ้นไปบนเขาสูงเยี่ยมเยียนพระเถระ อาจจะเข้าป่าลึก สนทนากับเพื่อนฝูง อาจจะเข้าไปอยู่ในถ้ำดีดพิณเล่นหมากรุกไปไหนไม่มีใครรู้ทางไม่มีใครเห็นแขกผู้มาเยียนกลับไปด้วยความผิดหวังอีก
การเยือนในครั้งที่สาม ซินแสฮกหลงกำลังอยุ่ในความฝัน แขกผู้มาเยือนต้องรอคอยอยู่เป็นเวลานานจึงเห็นเขาตื่นขึ้นอย่างังวเงีย บิดขี้เกียจ ปากบ่นท่องกวี
" ฝันไปใครตื่นก่อน ยอกย้อนชีวิตข้า
หลับสนิทในบ้านนา ไม่นำพาแสงตะวัน "
ช่างสบายอกสบายใจ ช่างเป็นธรรมชาติอะไรเช่นนั้น ใครจะใจร้ายพอที่จะไปรบกวนเขาได้ลงคอ ?
แต่แขกผู้มาเยือนก็น้ำตาอาบแก้ม อ้อนวอนเขาให้เห็นแก่ราษฎรทั้งหลายในแผ่นดิน
เขาสะท้อนสะท้านใจ จึงพรากจากโงลังกั๋ง ไปสู่โลกมนุษย์อันอลเวงให้ผู้คนหลากหลายชื่นอกชื่นใจดังได้นำฝนโปรยปราย
แต่ตัวซินแสฮกหลงเองเล่า ?
ชีวิตเสรีท่ามกลางเมฆขาวเดือนสกาวในวันเวลาอดีต ไม่หวนกลับคืนมาอีกแล้ว !
By หงอิ้งหมิง สมัยราชวงศ์หมิง ( สายธารแห่งปัญญา )
No comments:
Post a Comment