แตกต่างราวฟ้ากับดิน

แตกต่างราวฟ้ากับดิน

        มีอยู่วันหนึ่ง เย่าซานเหวยเหยียนเดินทางไปขอพบฌานาจารย์สือโถวซีเชียน ถามท่านว่า " ฉันพอจะเข้าใจเนื้อหาในพระไตรปิฎก ๑๒ บรรพแล้ว แต่ยังไม่เข้าใจเหตุผลที่ว่า ' มุ่งดวงจิต พบภาวะ สำเร็จพุทธะ ' ของอาจารย์โปรดสั่งสอน "

        ฌานาจารย์ซีเชียนถามว่า " เมื่อยืนยันไม่ถูก ปฏิเสธไม่ถูกปฏิเสธแห่งการยืนยันไม่ถูก ยืนยันแห่งการปฏิเสธก็ไม่ถูก ขอถามหน่อยซิว่าจะทำอย่างไร ? "

        เย่าซานคลับคล้ายเข้าถึง แต่ยังไม่สัมผัส ฌานาจารย์ซีเชียนจึงส่ายศรีษะพูดว่า " เจ้าไม่มีวาสนาที่นี่ ไปหาฌานาจารย์ม่าจูเต้าอี้ที่เจียงซีเถิด ! "

        เย่าซานเดินทางไปขอพบฌานาจารย์ม่าจูที่เจียงซี ถามท่านด้วยปัญหาเดียวกัน ท่านตอบว่า " บางครั้งอาตาเรียกมันว่ายักคิ้วหลิ่วตาบางครั้งก็ไม่เรียกมันว่ายักคิ้วหลิ่วตา บางครั้งยักคิ้วหลิ่วตาคือมัน บางครั้งยักคิ้วหลิ่วตาก็มิใช่มัน เจ้าจะอธิบายย่างไร ? "

       เย่าซานฟังจบ มิได้กล่าวสิ่งใด ก็ก้มลงกราบฌานาจารย์ม่าจู่

       ฌานาจารย์ม่าจู่ถามว่า " เจ้าพบอะไรหรือ ไฉนก้มลงกราบอาตมา ? "



       เย่าซานตอบว่า " ฉันปฏิบัติฌานที่อารามของฌานาจารย์ซีเชียนคล้ายยุงกัดวัวเหล็ก "

       ขณะที่เย่าซานปฏิบัติฌานที่อารามของฌานาจารย์สือโถว เย่าซานเพียงเข้าใจบางสิ่งบางอย่างเท่านั้น เพื่อพบฌานาจารย์ม่าจู่ กลับสามารถสื่อถึงกันจากจิตสู่จิต เข้าใจวิถีแห่งฌานอย่างแจ่มแจ้ง

       ระดับลึกตื้นของสภาวะแบบฌาน มิใช่เรืองที่จะอธิบายได้ด้วยคำพูด ดุจคนเราดื่มน้ำ ร้อนเย็นย่อมรู้เอง

       คนเราหลังจากศึกษาธรรมะแล้ว ล้วนคิดว่าสิ่งที่ตนเองเข้าใจนั้นถูกต้อง อันที่จริงระดับความลึกตื้นกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน ระดับแรกเปรียบได้กับฟ้าของกบก้นบ่อ ระดับที่สองเปรียบได้กับฟ้าของปลาหลี่หวี ( ปลาคาร์ป ) ในหุบห้วย ระดับที่สามเปรียบได้กับฟ้าของมังกรในมหาสมุทร ลองคิดดูซิว่า เราต้องการให้ตัวเราอยู่ในระดับไหน ?




By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้