หยางปู้ตีสุนัข

หยางปู้ตีสุนัข

       เช้าวันหนึ่ง หยางปู้ซึ่งเป็นน้องชายของหยางจู สวมเสื้อนอกสีขาวออกไปซื้อของที่ตลาด ตอนขากลับบังเอิญเกิดฝนตก เขาจึงถอดเสื้อชั้นนอกออกเหลือแต่เสื้อชั้นในสีดำ พอเขาเดินเข้าประตูบ้าน หมาที่บ้านเลี้ยงไว้เห็นเขา ก็แยกเขี้ยวและเห่ากรรโชก เหมือนกับเขาเป็นคนแปลกหน้า หยางปู้เจอสภาพเช่นนี้รู้สึกไม่พอใจมากที่หมาจำเจ้าของไม่ได้ เขาจึงคว้าไม้ขึ้นมาไล่ตีหมา

       เมื่อหยางจูพี่ชายของเขาออกมาจากบ้านเห็นเข้าก็กล่าวว่า " อย่าไปตีมันเลย แกจะไปโทษหมาได้อย่างไร ถ้าหากหมาของแกเวลาไปขากบ้านขนสีขาวพอกลับมากลายเป็นขนสีดำแกจะไม่รู้สึกประหลาดเลยหรือ ? "

บันทึกใน " เลี่ยจื่อ "

มุมมองปรัชญา

       หมาสามารถที่จะจำแนกสิ่งต่างๆ ได้ โดยอาศัยรูปร่าง สี และ กลิ่น เมื่อหยางปู้เปลี่ยนสีเสื้อจากขาวเป็นดำ หมาเห็นเข้าจึงไม่อาจจำเขาได้ในทันที นี่เป็นเรื่องธรรมดา การเปลี่ยนสีเสื้อเป็นเหตุ หมาจำไม่ได้เป็นผล แต่หยางปู้ไม่ได้ค้นหาสาเหตุจากตัวเอง กลับเกิดความไม่พอใจที่หมาจำเขาไม่ได้ อันเป็นการเอาเหตุและผลกลับกันเสียซึ่งไม่ถูกต้อง

       คนบางคนจุดยืน ทรรศนะและการกระทำของตนได้เปลี่ยนแปลงไปาจากเดิม แต่เขากลับโทษว่าสายตาของคนอื่นที่มองเขานั้นเปลี่ยนแปลงไปไม่ยอมมองตนเอง ความผิดพลาดของคนชนิดนี้ก็เช่นเดียวกับหยางปู้ ด้วยเหตุนี้ เวลาพิจารณาปัญหาจึงควรจะหาสาเหตุจากตัวเอง ไม่ใช่ว่าพอเกิดปัญหาก็ตำหนิแต่คนอื่นถ่ายเดียว รำไม่ดีแต่กลับโทษปี่โทษกลอง




By ปรัชญาชีวิตใน สุภาษิตจีน