ม้าแก่รู้ทาง

ม้าแก่รู้ทาง

        ปีหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ ก่วนจ้งกับสีหมิงซึ่งเป็นขุนนางผู้ใหญ่ได้ติดตามกษัตริย์หวนกง แห่งรัฐฉีทัพยาตราไปตีรัฐโก่วจู๋ ทั้งสองฝ่ายรบพุ่งกันเป็นเวลานานจนย่างเข้าฤดูหนาวจึงได้ยุติ ในขณะที่ยกทัพกลับนั้น กองทัพของรัฐฉีต้องเดินผ่านทะเลทรายที่เวิ้งว้างจึงทำให้หลงทาง ก่วนจ้งกล่าวว่า

        ม้าเป็นสัตว์ที่ฉลาด ตอนนี้ควรจะให้มันนำทาง "

        ฉะนั้นพวกเขาจึงคัดม้าแก่มาหลายตัวให้เดินนำหน้ากองทหาร ในที่สุดก็มาถึงเส้นทางที่จะยกทัพกลับ

        เมื่อคนและม้ามาถึงเขตเขาแห่งหนึ่ง หาน้ำดื่มไม่ได้เป็นเวลาหลายวันบรรดาทหารต่างกระหายน้ำจนหมดแรงเดินต่อไม่ไหว สีหมิงกล่าวว่า

        " ในฤดูหนาว มดจะทำรังอยู่ทางเนินด้านที่รับแสงพระอาทิตย์ ฤดูร้อนจะอยู่ด้านที่ไม่ถูกแสงแดด ตามปกติมดจะทำรังอยู่บนที่ที่มีตาน้ำ "

        ด้วยเหตุนี้ พวกทหารจึงพยายามช่วยกันขุดค้น ผลที่สุดก็พบตาน้ำในดินที่อยู่ใต้รังมด

        คนที่มีความเฉลียวฉลาดและความรอบรู้อย่างดีดังเช่นก่วนจ้งและสีหมิงนี้ เวลาเจออุปสรรคและความยากลำบากยังต้องเอาม้าและมดมาเป็นครูของตน

บันทึกใน " หานเฟยจื่อ "

มุมมองปรัชญา

        การกล่าวว่า เอาม้าและมดมาเป็นครูนั้น ดูออกจะเป็นการหมิ่นคนมากไปหน่อย สิ่งที่ควรยกย่องของคนก็คือการถ่อมตัวศึกษาจากสรรพสิ่งทำการค้าสำรวจค้นคว้าจึงสามารถรู้กฏของธรรมชาติของสรรพสิ่งทั้งหลาย ในเวลาทำการปฏิบัติเพื่อเอาชนะธรรมชาติจึงสามารถมีการประดิษฐ์คิดค้นทางวิทยาศาสตร์ อันเป็นการนำความผาสุกมาให้มนุษย์




By ปรัชญาชีวิตใน สุภาษิตจีน