ไม่ลืมสังขารสกปรก

ไม่ลืมสังขารสกปรก

        ครั้งหนึ่ง ฌานาจารย์อู๋เกินนั่งสมาธิในฌานสมาบัติติดต่อกันสามวัน หลวงจีนทั้งหลายนึกว่าท่านดับขันธ์ในฌานสมาบัติแล้ว จึงนำร่างของท่านไปประชุมเพลิงหลังประกอบพิธีทางศาสนาแล้ว เมื่อฌานาจารย์อู๋เกินออกจากฌาน หาสังขารตัวเองไม่พบ จึงคร่ำครวญด้วยน้ำเสียงเศร้าอาดูรสุดแสนว่า " ร่างของอาตมาอยู่ที่ไหน ? " โดยเฉพาะในตอนกลางคืน เสียงของท่านยิ่งฟังยิ่งวังเวงชวนขนลุก พระเณรในอารามล้วนประหวั่นพรั่นพรึงนอนไม่หลับ

         เมื่อฌานาจารย์เมี่ยวคงรู้เรื่องนี้แล้ว จึงเข้าไปอยู่ในกุฎิที่ฌานาจารย์อู่เกิน เคยใช้เข้าสมาบัติในตอนกลางคืน พอดึกสงัด ก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญของฌานาจารย์อู๋เกินตามรายงาน ฌานาจารย์เมี่ยงคงจึงพูดปลอบใจว่า " ร่างของท่านอยู่ในดิน " ฌานาจารย์อู๋เกินรีบมุดลงไปในดินหาร่างของตัวเอง ไม่นานก็มุดขึ้นมาคร่ำครวญด้วยน้ำเสียงเศร้าอาดูรเช่นเดิมว่า " ในดินไม่มีร่างของอาตมา "



        ฌานาจารย์เมี่ยงคงชี้ไปที่ว่างเปล่า ในน้ำ และกองไฟ ตามลำดับ ฌานาจารย์อู๋เกินก็ไปหาร่างของตัวเองตามที่ท่านชี้ รอจนกระทั่งฌานาจารย์อู๋เกินกลับมาด้วยความผิดหวัง ท่านจึงพูดอย่างจริงจังว่า " ในเมื่ออาจารย์มุดลงไปในดิน ในน้ำได้ อีกทั้งเข้าไปในกองไฟได้ ยิ่งกว่านั้น ยังเข้าหรือออกจากความว่างเปล่าได้อย่างอิสรเสรี แล้วอาจารย์ยังต้องการคราบสังขารสกปรกที่ทำให้ท่านไร้อิสรเสรีไปทำอะไรอีกหรือ ? " ฌานาจารย์อู๋เกินได้ยินเช่นนั้นก็สำนึกทันที

          ผู้บรรลุฌานเข้าถึงจิตเดิมแท้ของตัวเอง หลุดพ้นจากวัฏสังสารอย่างแท้จริง จะไม่อาลัยอาวรณ์คราบสังขารของตนเองแม้แต่น้อย




By เซน : วิถีแห่งความสุขที่แท้