ฌานาจารย์หยุนจฺวีไปเยือนฌานาจารย์ต้งซานเหลียงเจี้ยถามท่านว่า " อาจารย์ ขอถามหน่อย ทุกวันนี้ท่านฉันอะไร ? "
ฌานจารย์ต้งซานตอบโดยไม่ต้องคิดว่า " ฉันข้าวทุกวัน แต่ไม่เคยฉันข้าวแม้แต่เม็ดเดียว ดื่มน้ำชาทุกวัน แต่ไม่เคยดื่มน้ำชาแม้แต่หยดเดียว "
หยุนจฺวีได้ฟังดังนั้น ก็ตอบด้วยความพอใจ พลางตอบว่า " อาจารย์ ท่านได้ฉันข้าวฉันน้ำอย่างแท้จริงทุกวัน "
พวกเรากินอะไรทุกวันหรือ ? ที่กินเข้าไป ล้วนมิได้กินอย่างแท้จริงเพราะได้กินหรือไม่ได้กิน ล้วนเป็นปัญหาเกิดดับ กินโดยไม่กิน ไม่กินโดยกิน หมายถึงจากการกระทำสู่การไม่กระทำ จากมีลักษณ์สู่ไร้ลักษณ์ จากการเกิดดับสู่การไม่เกิดดับ ดังสำนวนที่ว่า " ผ่านสวนบุปผชาติ ไม่สัมผัสแม้กลีบดอกเดียว "
ผู้ปฏิบัติธรรมแบบฌานย่อมต้องกินข้าวพักผ่อนนอนหลับ เพียงแต่ในเวลากินข้าว ไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่พิถีพิถันมากไป เพราะฉะนั้น แม้จะกินข้าว ดื่มน้ำ และหลับนอนทุกวัน แต่ที่แท้อยู่ในระหว่างหาทางหลุดพ้น
คนสมัยนี้ ต้องกินเหลากินภัตตาคารกินซีฟู้ด เป็นทาสปากตัวเองนอนเตียงนอนใญ่นุ่มหนา เป็นทาสความปรารถนาทางวัตถุของตัวเอง หรือว่ามนุษย์ต้องการหนีห่างจากจิตดั้งเดิมของตัวเอง หนีห่างจากภาวะเดิมแท้ของตัวเองมากยิ่งๆ ขึ้น ?
By เซน : วิถีแห่งความสุขจที่แท้
No comments:
Post a Comment