ช่วยเหลือผู้อื่น

ช่วยเหลือผู้อื่น

        มีอย่วันหนึ่ง ขณะที่ฌานาจารย์ฉานเมิ่งนั่งอ่านคัมภีร์อยู่ในห้องเจ้าอาวาส ได้ยินเสียงงัดแงะที่ริมกำแพง ท่านเดาว่าเป็นขโมยแน่ จึงกำชับพระอุปัฏฐากว่า " ช่วยเอาเงินไปให้คนที่กำลังงัดแงะหน่อย

        พระอุปัฏฐากก็เดินไปที่ห้องข้างเคียง ตะโกนเสียงดังว่า " นี่ !  อย่าทำกำแพงเสียหายเลย มาเอาเงินที่นี่ แล้วรีบไสหัวไป ! " ขโมยตกใจวิ่งหนีทันที

        พอฌานาจารย์ฉานเมิ่งรู้เข้า ก็ตำหนิพระอุปัฏฐากว่า " เจ้าตะโกนเสียงดังทำไม รู้ไหมว่าเท่ากับขู่ให้มันหนีเตลิดเปิดเปิง มันยังไม่ได้เงินอากาศก็หนาวออกอย่างนี้ มันอาจจะยังไม่ได้กินข้าวมื้อเย็นด้วยซ้ำ เจ้ารีบตามไป เอาเงินให้มันหน่อย ! "

        พระอุปัฏฐากได้ยินอาจารย์พูดเช่นนั้น เกิดสงสารขโมยผู็นั้นขึ้นมาอีกคน จึงรีบออกตามหาขโมยผู้นั้นซึ่งไม่รู้ว่าหลบไปอยู่ที่ใดเสียแล้ว



        จิตใจเมตตาการุณย์ของฌานาจารย์ฉานเมิ่ง อันที่จริงเป็นประสบการณ์ที่ได้มาจากการบรรลุฌาน เพราะฉะนั้น การปฏิบัติธรรมแบบฌานมิเพียงต้องฟื้นปัญญาญาณอันไม่มีขอบเขตเท่านั้น ยังต้องเอาอย่างพฤติกรรมของพุทธองค์ซึ่งเปี่ยมด้วยเมตตาจิต ยอมเฉือนเนื้อตัวเองป้อนเหยี่ยว นี่จึงจะเป็นฌานที่แท้จริง

        เมื่อรู้ว่าจะช่วยเหลือผู้อื่นอย่างไร จึงจะรู้ว่าชีวิตที่ดีงามและสมบูรณ์อย่างแท้จริงคืออะไร ?




By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้