ชี้ก้อนหินเป็นทอง

ชี้ก้อนหินเป็นทอง

         มีชายคนหนึ่งยากจนมาก แต่ถึงแม้เขาจะไม่มีเงินซื้อธูปเทียน เขาก็ยังคงกราบไหว้อ้อนวอนเซียนหรือผู้วิเศษที่มีนามว่าหลี่จูอยู่เป็นประจำทุกวัน ผู้วิเศษหลี่จูเห็นความซือสัตว์และศรัทธาของเขาแล้วก็พอใจ จึงชี้ก้อนเมฆเป็นพาหนะเหาะลงมาที่บ้านของเขา เมื่อหลี่จูมองไปรอบๆ บริเวณบ้านเห็นว่าไมีมีทรัพย์สมบัติที่มีค่าอะไรเลย ก็รู้สึกสงสาร จึงเอานิ้วชี้ไปยังโม่ที่อยู่โคนต้นไม้ ทันใดนั้นก็มีแสงวาววับขึ้น แล้วโม่หินนั้นก็กลายเป็นทอง ผู้วิเศษหันหน้ามาทางเขาถามว่า " ทองนี้มอบให้เจ้า จะเอาไหม ? "

         ชายผู้นั้นุกเข่าลงกราบ ตอบว่า " ไม่ ไม่ต้องการ ! " 

         เซียนชื่อหลี่จูได้ฟังพอใจมาก กล่าวว่า " คนที่ไม่โลภในทรัพย์สินเงินทองเช่นนี้ ข้าสมควรที่จะสอนธรรมอันแท้จริงให้ "

          " ไม่ ไม่ขอรับ " ชายผู้นั้นกล่าวตะกุกตะกัก " สิ่งที่ข้าพเจ้าต้องการที่สุดคือนิ้วของท่าน ! "

บันทึกใน " หานเฟยจื่อ "

มุมมองปรัชญา

          การแสดงออกของชายผู้นั้นทำให้เซียนหรือผู้วิเศษเห็นใจ แต่ความจริงกลับเป็นคนที่มีจิตใจละโมบอย่างยิ่ง คนที่มีความละโมบอย่างหาขอบเขตสิ้นสุดมิได้ได้กำจะเอากอบนั้น ภายนอกบางทีแสดงเป็นคนดี ไม่เห็นแก่ได้ เพื่อปกปิดความละโมบของตน แต่อย่างไรก็ตาม ความละโมบโลภมากในสันดานนั้นหาปกปิดได้ไม่ มันจะต้องแสดงออกมาให้เห็นจนได้




By ปรัชญาใน สุภาษิตจีน