ไม่มีฌาน
ครั้งหนึ่ง ขณะที่ฌานาจารย์เจ้าโจวสนทนาธรรมกับเหวินเหยี่ยนลูกศิษย์ของท่านอยู่นั้น ศิษย์ฆราวาสคนหนึ่งส่งขนมเปี๊ยะมาให้ท่านหนึ่งชิ้น อาจารย์จึงพูดกับเหวินเหยี่ยน ว่า " มีขนมเปี๊ยะแค่ชิ้นเดียว เรามาพนันกันดีกว่า ใครชนะได้กินขนมเปี๊ยะ "
หยุดชั่วครู่ ท่านจึงพูดต่อไปว่า " เราสมมติว่าตัวเองคืออะไรก็ได้ ถ้าใครสมมติตัวเองได้ยิ่งต่ำ ยิ่งสกปรก คนนั้นก็ชนะ ได้กินขนมเปี๊ยะ "
อาจารย์เจ้าโจวสมมติก่อน " อาตมาคือลาโง่ "
เหวินเหยี่ยนต่อ " ฉันคือก้นลาตัวนั้น "
อาจารย์เจ้าโจวต่อ " อาตมาคืออุจจาระใต้ก้นลา "
เหวินเหยี่ยนต่อ " ฉันคือหนอนในอุจจาระนั้น "
อาจารย์เจ้าโจวไม่รู้จะสมมติต่อไปอย่างไร จึงถามว่า " เจ้าหนอนน้อย ทำอะไรในกองอุจจาระหรือ ? "
เหวินเหยี่ยนตอบว่า " นั่งตากลมเย็นในอุจจาระ "
ในทัศนคติของฌานาจารย์นั้น ความสะอาดกับความสกปรกไม่มีเส้นแบ่ง ที่ซึ่งคนทั่วไปเห็นว่าสกปรกที่สุด ฌานาจารย์กลับอยู่ได้อย่างสบาย เพราะดวงจิตสะอาดบริสุทธิ์ อยู่ในโลกแห่งฌานอย่างอิสระนั่นเอง
คนเราหากไร้ฌาน แม้จะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่โต พื้นปูพรมมีเฟอร์นิเจอร์เครื่องประดับ ตกแต่งวิลิสมาหรา ก็ยังจะต้องกลัดกลุ้มปวดศรีษะ จิตใจไม่สงบทุกวัน เพราะไม่มีฌานนั่นเอง
By เซน : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment