ลูกศิษย์คนหนึ่งพูดกับฌานาจารย์อู๋เต๋อ ว่า " อาจารย์ฉันศึกษาปฏิบัติธรรมที่นี่หลายปี ฉันรู้สึกว่าพอแล้ว จึงคิดจะกราบลาอาจารย์ ออกธุดงค์ทั่วทุกสารทิศ " ฌานาจารย์ได้ฟังดังนั้น ก็ถามด้วยน้ำเสียงไม่เห็นด้วยว่า " พอแล้วหมายความว่าอย่างไร ? "
ลูกศิษย์ตอบว่า " พอแล้วก็คือเต็มแล้ว หมายความว่าใส่ลงไปไม่ได้อีกแล้ว " ฌานาจารย์จึงสั่งให้ลูกศิษย์นำอ่างมา ใส่ก้อนหินลงไป แล้วถามลูกศิษย์ว่า " เจ้าว่าอ่างใบนี้เต็มแล้วหรือยัง ? " ลูกศิษย์ตอบว่าเต็มแล้ว
ฌานาจารย์จึงใช้มือกอบทรายหลากกำใส่ลงในอ่าง ปรากฏว่าทรายไม่หกล้นออกนอกอ่างแม้แต่เม็ดเดียว ฌานาจารย์ถามลูกศิษย์ว่า " เต็มแล้วหรือยัง ? " ลูกศิษย์ตอบว่าเต็มแล้ว
ฌานาจารย์จึงกอบปูนขาวใส่ลงในอ่างอีก ปูนขาวไม่หกล้นออกนอกอ่าง ฌานาจารย์ถามลูกศิษย์อีกว่า " เต็มแล้วหรือยัง ? " ลูกศิษย์ตอบว่าเต็มแล้ว
ฌานาจารย์จึงตักน้ำเทลงในอ่างชามที่หนึ่ง ชามที่สอง ชามที่สาม ทั้งน้ำ ก้อนหิน ทราย และปูน ล้วนไม่หกล้นออกนอกอ่าง ฌานาจารย์ถามลูกศิษย์อีกว่า " เต็มแล้วหรือยัง ? " ลูกศิษย์จึงสำนึก ไม่กล้าตอบคำถามแบบเดิมๆ
การแนะนำสั่งสอนของฌานาจารย์อู๋เต๋อ ได้บอกลูกศิษย์คนนี้ว่าในโลกแห่งฌานซึ่งไร้ขอบเขตสิ้นสุดนี้ สิ่งที่แต่ละคนได้ไปนั้นน้อยนิดยิ่ง
ภาษิตว่า " ถ่อมตัวได้ประโยชน์ เย่อหยิ่งพาเสียหาย " ขณะที่เรารู้สึกพึงพอใจ ก็คือชั่วขณะที่เรายังไม่สมบูรณ์ที่สุด เพราะฉะนั้น เราต้องนอบน้อมถ่อมตัวกับผู้อื่นเสมอ อย่าได้เย่อหยิ่งถือดีเป็นอันขาด เพื่อมิให้ตัวเองถอยหลังลงคลองตามผู้อื่นไม่ทัน
By เซน : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment