ศิษฆราวาสคนหนึ่งถามฌานาจารย์ต้าจูฮุ่ยไห่ ว่า " ได้ยินว่าในบรรดาคัมภีร์ทั้งหมดนั้น ถ้าเราท่องคัมภีร์ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร จะ ขลังที่สุด ได้กุศลใหญ่หลวงที่สุด มิทราบอาจารย์ท่านเห็นด้วยหรือไม่ ? "
ฌานาจารย์ตอบด้วยท่าทีไม่ค่อยเห็นด้วยว่า " ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่โยมพูดเลย ! "
ศิษฆราวาสผู้นั้นถามด้วยความสงสัยว่า " เมื่อเป็นเช่นนี้ บันทึกที่กล่าวถึงการท่องสวดคัมภีร์ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตรจะขลังที่สุด ได้กุศลใหญ่หลวงที่สุด ก็เชื่อถือไม่ได้ "
ฌานาจารย์จึงให้คำแนะนำว่า " ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น กุศลอยู่ที่จิตใจอันบริสุทธิ์ มิใช่ภาพมายาภายนอก คัมภีร์ประกอบขึ้นจากกระดาษ น้ำหมึก และตัวอักษร ซึ่งจะขลังได้อย่างไรกัน ? ถ้าเราวางคัมภีร์ไว้ที่ไหนสักแห่ง เอาแต่กราบไหว้บูชาย่อมได้กุศล โยมเชื่อหรือไม่ ? "
เพราะฉะนั้น ปัญหาจึงมิได้อยู่ที่ห้องสวดคัมภีร์หรือไม่ คัมภีร์ขลังหรือไม่ แต่อยู่ที่ผู้ท่องสวด เข้าใจและเข้าถึงเนื้อหาจริงแท้ของคัมภีร์หรือไม่ถ้าเข้าใจมันอย่างแท้จริง ก่อให้เกิดปัญญาอันสว่างไสว จึงจะบอกได้ว่าคัมภีร์มันขลัง ท่องสวดแล้วได้กุศลอย่างแท้จริง
เวลาเรากราบไหว้บูชาพระพุทธรูปก็เช่นกัน จะต้องเข้าใจความหมายที่แท้จริง ทุกครั้งที่กราบไหว้บูชาพระพุทธรูป ต้องถามความรู้สึกของตัวเองด้วยว่า เข้าใกล้พระพุทธ เข้าใกล้พระโพธิสัตว์มากขึ้นหรือไม่ เพราะมีแต่เช่นนี้เท่านั้น จึงจะช่วยให้ตัวเองเกิดปัญญาญาณมากขึ้น เข้าใจภาวะจริงแท้ของตัวเองมากขึ้น เข้าใกล้สุญตามากขึ้น มิเช่นนั้น รูปพระพุทธ รูปพระโพธิสัตว์ ก็เป็นเพียงรูปสลักไม้ รูปปั้นดิน หรือรูปโลหะหลอม ไม่เห็นมีอะไรเกี่ยวข้องกับเรา
By เซน : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment