ธรรมชาติย่อมปรารถนาแต่ความเรียบง่าย แม้จะธรรมดาสามัญก็ดังหนึ่งผู้วิเศษ

พ่อเฒ่าบ้านนา

พูดถึงไก่ต้มเหล้าขาวก็ปรีดา

ถามถึงอาหารพวกผู้ดีก็ไม่รู้จัก

พูดถึงผ้าดิบเสื้อกั๊กก็พออกอใจ

ถามถึงผ้าแพรเสื้อมังกรก็ไม่รู้จัก

บริสุทธิ์ตามธรรมชาติ

กิเลสจึงไม่หนาแน่น

นี้คือบรมบทแห่งชีวิตมนุษย์

นิทัศน์อุทาหรณ์

เต่าเทวดาสามพันปี

          วันหนึ่ง จวงจื้อนักคิดผู้ยิ่งใหญ่ นั่งตกปลาอยู่ริมแม่น้ำผูสุ่ยอย่างสบายอกสบายใจ ปากก็ฮัมเพลงที่ตัวชอบ ทันใดนั้นมีคนสวมเสื้อผ้าขุนนาง ๒ คน เดินเข้ามาใกล้พร้อมทั้งโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

           จวงจื้อไม่รู้จักคนทั้งสอง จึงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง ถามพวกเขาว่า " พวกท่านเป็นใคร มีธุระอะไรกับข้าพเจ้าหรือ ? "

          ขุนนางทั้งสองปั้นหน้ายิ้มพลางตอบว่า

          " ขอแสดงความยินดีกับท่าน ประมุขของแคว้นฉู่เรา เล็งเห็นอัจฉริยะอันยิ่งใหญ่ของท่าน จะมอบกิจการบ้านเมืองให้ท่านดูแล "



           จวงจื๊อฟังแล้วก็คิดอยู่ในใจว่า ตนเองเป็นคนมักน้อย แท้ที่จริงแล้วไม่ยินดีจะเป็นขุนนางใหญ่โตอะไรเลย อันมีแต่จะนำความยุ่งยากและเรื่องจุกจิกเป็นอันมากมาใส่ตัว ทำลายความสงบสุขของตนที่มีอยู่แต่เดิม

           จวงจื๊ือจึงกล่าวแก่ขุนนางทั้งสองว่า

           " ได้ยินมาว่าแคว้นฉู่ของท่านมีเต่าเทวดาอยู่ตัวหนึ่ง มีชีวิตมา ๓,๐๐๐ ปีแล้ว เพิ่งจะตายไปไม่นานมานี้เอง ประมุขของท่านรักมันมากเอาผ้าห่อซากของมันและเก็บไว้ในหีบอย่างมิดชิดเป็นอย่างดี ต่อจากนั้นก็นำไปตั้งไว้ในศาลเจ้า ตอนนี้ข้าพเจ้าอยากจะถามท่านทั้งสองว่า ถ้าท่านเป็นเต่าเทวดาตัวนี้ ท่านยินดีจะตายไปเพื่อให้ซากของตนได้รับการเคารพกราบไหว้จากคนทั้งหลาย หรือว่าอยากจะมีชีวิตลากหางอยู่ในปลักโคลนดี ? "

           ขุนนางทั้งสองตอบว่า " พวกข้าพเจ้าย่อมยินดีจะลากหางอยู่ในปลักโคลนมากกว่า "

           จวงจื๊อหัวเราะพูดต่อว่า " ถ้าเช่นนั้นก็ดีแล้ว พวกท่านจงกลับไปเถิดข้าพเจ้ายินดีจะลากหางอยู่ในปลักโคลนยิ่งกว่าอื่นใดเหมือนกัน "

          จวงจื๊อเป็นคนรู้จักพอ รู้จักพอจึงจะมีความสุขเป็นนิจ และก็ความสุขนี้เป็นสิ่งที่คนทั้งหลายแสวงหากันอยู่มิใช่หรือ ?

           พอเฒ่าในบ้านนา ถ้าท่านคุยกับเขาถึงเรื่องอาหารวิเศษรสเลิศหรูของพวกผู้ดี พูดถึงผ้าแพรผ้าต่วนหรูหรา เขาย่อมจะไม่เข้าใจ แต่ถ้าหากท่านคุยกับเขาในเรื่องน้ำร้อนน้ำชา อาหารสามัญ ผ้าฝ้ายเสื้อหยาบ ดินฟ้าอากาศ เรื่องไร่เรื่องนา เขาก็มีเรื่องราวที่จะคุยกับท่านเป็นกระบุงโกยทั้งนี้มิใช่เขาไม่เข้าใจความหรูหราโอ่อ่าของโลกภายนอก แต่เกิดจากชีวิตธรรมชาติของเขาที่ชอบความเรียบง่าย ทำให้พวกเขาไม่ยินดีที่จะไปแสวงหาการซ่องเสพที่นอกเหนือไปจากนั้น

          ท่านดูสิ เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมเป็นผ้าฝ้ายหลวมๆ เย็นสบาย เด็ดผักมาจากสวนผักของตนสดๆ เป็นอาหาร บางครั้งก็อาจจะไปถอนพวกวัชพืชดายหญ้าพรวนดินไปตามเรื่อง เสพรับทิวทัศน์ยของภูเขาแม่น้ำและอากาศอันบริสุทธิ์อย่างเต็มที่ มันเป็นชีวิตที่เป็นตัวของตัวเองอย่างแสนสบาย นี่สิจึงจะเป็นอาณาจักรอันล้ำเลิศแห่งชีวิตมนุษย์





By หงอิ้งหมิง สมัยราชวงศ์หมิง ( สายธารแห่งปัญญา )