ปัญจขันต์บรรพต
ฌานาจารย์ต้งซานเหลียงเจี้ยถามหยุนจฺวีว่า "เจ้าไม่ทำสมาธิภาวนาในห้อง จะไปไหน ? "
หยุนจฺวีตอบว่า " อาตมาจะไปปียเขา "
ฌานาจารย์ต้งซานถามว่า " ถึงยอดเขาหรือเปล่า ? "
หยุนจฺวีตอบว่า " ถึง ! "
ฌานาจารย์ต้งซานถามอีกว่า " บนยอดเขามีคนหรือไม่ ? "
หยุนจฺวีตอบว่า " ไม่มี ! "
ฌานาจารย์ต้งซานจึงพูดด้วยน้ำเสียงยิ้มเยาะว่า " แสดงว่าเจ้าไม่ได้ปีนเขาไปถึงยอดเขา "
หยุนจฺวีถามแย้งว่า " ถ้าอาตมาไม่ได้ปีนขึ้นไปถึงยอดเขา จะรู้ได้อย่างไรว่าบนยอดเขาไม่มีคน "
ฌานาจารย์ต้งซานถามว่า " ทำไมเจ้าไม่อาศัยอยู่บนนั้นเล่า ? "
หยุนจฺวีตอบว่า " มิใช่อาตมาไม่ยอมอาศัยอยู่บนนั้น แต่บนนั้นไม่อนุญาตให้อาตมาอยู่ "
ฌานาจารย์หัวเราะชอบใจก่อนพูดว่า " อาตมาสงสัยมานานแล้วว่า เจ้าเคยขึ้นไปบนยอดเขาลูกนั้น "
" ภูเขา " ในที่นี้หมายถึง ปัญจขันธ์บรรพต ซึ่งก็คือตัวของเราประกอบด้วย รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ
บนปัญจขันธ์บรรพตมี " อัตตา " หรือ ? เราอาศัยอยู่บนปัญจขันธ์บรรพตได้ตลอดไปหรือ ? เห็นได้ชัดว่าตัวเราไม่ได้เป็นของเราตลอดไป
ในสังคมที่สับสนวุ่นวายนี้ ความคิดของเรามักถูกบงการโดยความปรารถนาทางวัตถุไม่ว่างเว้นแม้ชั่วขณะเดียว ? เราจึงน่าจะหาเวลานั่งสมาธิทำจิตให้สงบ ละวางจากกิเลสเสียบ้าง รักษาสุขภาพจิตให้ดี เพราะถึงที่สุดแล้ว เอาอะไรไปไม่ได้ทั้งนั้น
By เซ็น : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment