.jpg)
ในรัฐซ่งมีชายผู้หนึ่งชื่อเฉาซาง กษัตริย์รัฐซ่งได้ส่งให้เขาเป็นฑูตไปที่รัฐฉินเวลาขาออกเดินทาง กษัตริย์ของรัฐซ่งทรงประทานรถให้เขาไปเพียงไม่กี่คัน เมื่อเขาไปถึงรัฐฉิน กษัตริย์ของรัฐฉินทรงพอพระทัยในตัวเขามากจึงประทานรถม้าจำนวนร้อยคันให้แก่เขา
เมื่อเขาพบจวงจื่อหลังจากกลับมารัฐซ่งแล้วเขาก็กล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า " ถ้าพูดเรื่องการอยู่ในตรอกที่โกโรโกโส ยากจนถึงกับต้องถักรองเท้าหญ้ามาใช้อดโซจนคอยาว หน้าตาซูบซีดแล้ว ข้าพเจ้าสู้ท่านไม่ได้แน่ แต่เมื่อได้เข้าเฝ้าพระจักรพรรดิแห่งมหารัฐฉินแล้ว ข้าพเจ้าก็ได้รับพระราชทานรถม้าเป็นจำนวนมากถึงร้อยคัน นี่คือความสามารถของข้าพเจ้า "
จวงจื่อกล่าวกับเขาว่า " ข้าพเจ้าได้ฟังมาว่ากษัตริย์ฉินทรงเป็นโรคริดสีดวงที่เวจมรรค พระองค์ทรงแสวงหาคนไปถวายการรักษาพยาบาลอยู่มิได้ขาด ถ้าผู้ใดสามารถทำให้ริดสีดวงแตกก็จะได้รับพระราชทานรถคันหนึ่ง ใครเลียริดสีดวงของพระองค์ก็จะได้รับพระราชทานรถสองคัน ถวายการรักษาพยาบาลยิ่งอุจาดเท่าไร รถที่ได้รับพระราชทานก็จะยิ่งมาก ข้าพเจ้าอยากจะทราบว่าท่านถวายการรักษาพยาบาลริดสีดวงของพระองค์ด้วยวิธีใด เหตุไฉนท่านจึงได้รับพระราชทานรถม้ามามากมายเช่นนี้ ? ทุเรศ ! "
บันทึกใน " จวงจื่อ "
มุมมองปรัชญา
เรื่อง " ได้รถเพราะเลียริดสีดวง " นี้ เป็นเรื่องเปิดโปงคนทีประจบสอพลอในสังคมศักดินา กษัตริย์ฉินต้องการให้คนมาเลียริดสีดวงแล้วใช้การพระราชทานรถม้าตอบแทนวิธีอันอุจาดนี้ ถ้ากล่าวในสังคมปัจจุบันแล้วยังมีคนประเภทหนึ่งซึ่งเหมือนกับแมลงวันที่แสวงหาสิ่งโสโครกและกลิ่นเหม็น ชอบตอมสิ่งปฏิกูลทั้งหลาย ปรากฏการณ์อันอัปลักษณ์เช่นนี้ สำหรับประชาชนแล้วย่อมชิงชัง เพราะมันเป็นเนื้อร้ายที่ทำลายเรือนร่างของสังคม
By ปรัชญาชีวิตใน สุภาษิตจีน
No comments:
Post a Comment