หยุนจฺวีเต้าอิง ( ต่อมาได้เป็นฌานาจารย์ที่มีชื่อ ) เดินทางไปคารวะฌานาจารย์ต้งซานเหลียงเจี้ย ขอสมัครเป็นศิษย์ท่าน ฌานาจารย์ต้งซานถามว่า " เจ้ามาจากที่ใด ? "
หยุนจฺวีตอบว่า " อาตมามาจากอารามของฌานจารย์ชุ่ยเหวย ! "
ฌานาจารย์ต้งซานถามอีกว่า " ฌานาจารย์ชุ่ยเหวยสอนอะไรเกี่ยวกับฌานแก่เจ้าบ้าง ? "
หยุนจฺวีตอบว่า " ที่นั่นช่วงเดือนอ้ายทุกปี จะทำพิธีเซ่นสรวงสิบหกอรหันต์และห้าร้อยอรหันต์ อีกทั้งพิธีถูกจัดอย่างเอิกเกริก อาตมาเคยถามฌานาจารย์ชุ่นเหวยว่า พีธีบวงสรวงใหญ่โตเช่นนี้ อรหันต์ท่านมารับเซ่นสรวงจริงหรือไม่ ? ฌานาจารย์ชุ่ยเหวยจึงถามว่า ' ถ้าอย่างนั้น เจ้ากินอะไรทุกวันหรือ ? ' อาตมาคิดว่าคำๆ นี้แหละคือคำที่ท่านสั่งสอนอาตมา "
ฌานาจารย์ต้งซานได้ยินเช่นนั้น ก็ชมฌานาจารย์ชุ่ยเหวยไม่ขาดปาก
ขงจื้อกล่าวว่า " การเซ่นสรวงถือเสมือนเทพอยู่ในพิธี " เทพท่านมารับเซ่นสรวงหรือไม่ มิจำเป็นต้องพูดถึง ที่สำคัญคือตนเองเซ่นสรวงแล้ว
เราสวดมนต์กราบไหว้บูชาพระพุทธรูปทุกวัน พระท่านอยู่ที่ไหน รู้หรือไม่รู้ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ที่สำคัญคือ เรามีดวงจิตที่นอบน้อมคารวะ ย่อมระลึกถึงพุทธะเสมอ
By เซน : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment