จ่ายค่าตอบแทนด้วยการปฏิบัติ
ต้นเจี้ยนหยวนศก สฺวีหมิงก่อกบฎ เที่ยวปล้นฆ่าทั่วทุกหัวระแหง พวกกบฎผ่านไปที่ใด ที่นั่นเหลือแต่ซากปรักหักพัง
ฌานาจารย์ซิ่งคงเห็นสภาพเช่นนี้ ก็ถอนใจด้วยความเศร้า พูดว่า " อาตมาจะนิ่งดูดาย ไม่ช่วยได้ละหรือ ? " ท่านจึงตัดสินใจเดินทางไปพบหัวหน้าโจรโดยลำพัง เมื่อท่านเดินเข้าไปในค่ายโจร หัวหน้าโจรเห็นลักษณะท่าทางเคร่งขรึมสูงสง่า ก็คิดว่าท่านมีอุบายซ่อนเร้นเป็นแน่ จึงตวาดถามเสียงดังว่า " ใคร จะไปที่ใด ? "
ฌานาจารย์ตอบว่า " ผู้ออกบวช มารังโจรของพวกเอ็ง ! "
หัวหน้าโจรบันดาลโทสะ ตวาดสั่งลูกน้องว่า " ลากตัวออกไปตัดศรีษะ ! "
ฌานาจารย์ซิ่งคงไม่มีทีท่าประหวั่นพรั่นพรึงแม้แต่น้อย ท่านโต้ตอบอย่างไม่สะทกสะท้านว่า " จะเอาศรีษะ ก็ตัดไป ไยต้องมีโทสะ ! แต่อาตมาเดินทางมาไกลมาก ยังไม่ได้ฉันข้าว ถึงอย่างไรก็ไม่ควรปล่อยให้อาตมาเป็นผีตายอยากมิใช่หรือ ? "
หัวหน้าโจรจึงสั่งลูกน้องนำสุราอาหารมาถวาย ท่านก็ทำตัวตามสบาย หลังสวดมนต์แล้ว ก็เขียนบทสักการะซึ่งความหมายเปี่ยมด้วยการุณยธรรม เมื่ออ่านบทสักการะ ท่านก็จับตะเกียบฉันข้าว พอฉันอิ่มแล้ว ก็เอื้อนกวีบทหนึ่งว่า
" ยุคเข็ญวุ่นวายปล้นฆ่า
ตัวข้าบริสุทธิ์สุขใจ
บัดนี้ถึงกาลบรรลัย
ลงดาบได้ข้าไม่คร้าม "
เอื้อนจบท่านก็ตะโกนเสียงดังว่า " ตัดศรีษะ ! ตัดศรีษะ ! ตัดศรีษะ ! "
หัวหน้าโจรเห็นท่านห้าวหาญเช่นนี้ มิเพียงไม่ฆ่าท่าน ยังกราบขอขมา แล้วครุ้มครองท่านลงจากเขา ฌานาจารย์ซิ่งคงจึงขอบิณฑบาตให้เลิกเข่นฆ่าล้างผลาญชีวิตมนุษย์ โจรส่วนหนึ่งซาบซึ้งตื้นตันจิตใจเมตตาการุณย์ที่ลแสดงออกอย่างวีรอาจหาญของท่านยิ่งนัก จึงวางดาบเพชรฆาตลง รับปากไม่ฆ่าคนอีกแล้ว ราษฎรก็รอดพ้นจากหายนะภัยครั้งใหญ่
ฌานาจารย์ซิ่งคงยอมสละชีวิตบุกน้ำลุยไฟเพื่อราษฎร แสดงจิตใจเมตตาการุณย์ของพุทธสาวกอย่างหมดจดไร้ที่ติ การกระทำที่วีรอาจหาญของท่านมิเพียงสยบมีดดาบของเหล่าโจรได้เท่านั้น ยังสยบพวกใจบุญสุญทานแตปากไ้ด้ด้วย มีแต่จิตใจเสียสละตัวเองอย่างแท้จริง แปรความเมตตากรุณาเป็นการกระทำที่เห็นผล จึงจะเป็นพระโพธิสัตว์ที่ราษฎรศรัทธาเลื่อมใสอย่างแท้จริงได้
By เซ็น : วีถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment