ปล่อยกายตามธรรมชาติ ไม่ข้องแวะในโลกวิสัย

พืชบนเขาไม่มีใครใส่ปุ๋ย

นกในป่าไม่มีใครเลี้ยงดู

แต่รสชาติของมันหอมหวานและเข้มข้น

คนเราแม้นมิได้ติดเชื้อจากโลกีย์วิสัย

ความประพฤติปฏิบัติ

ก็ย่อมจะผิดแผกแตดต่างจากผู้อื่นไป !

นิทัศน์อุทาหรณ์

เพลงเศร้าของนกทะเล

         ครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีนกทะเลตัวหนึ่งอาศัยอยู่ทางชานเมืองของแคว้นหลู่ เจ้าครองแคว้นหลู่สั่งให้คนไปจับมาใส่กรง ส่งนกนั้นเข้าไปไว้ในศาลเจ้า เอาเหล้าดีที่สุดให้นกกิน ซ้ำยังเตรียมจัดโต๊ะอาหารเลี้ยงให้อิ่มหมีพีมันอีกด้วย

         แต่นกทะเลตัวนั้น กลับไม่ยอมกินไม่ยอมดื่มอะไรเลย อีก ๓ วัน ต่อมาก็ตาย


         ที่ริมแม่น้ำมีนกน้ำอยู่ตัวหนึ่ง เดิน ๑๐ ก้าวจึงจะกินอาหารได้สักคำ เดินร้อยก้าวจึงจะดื่มน้ำได้สักอึก ไม่มีความสะดวกสบายเลยอะไรเลยแต่มันก็มีความสุขเหลือเกิน แม้ในกรงจะมีอาหารอยู่มากมาย นกน้ำก็ไม่ยินดีจะเข้าไปอยูในนั้น

         แน่นอน สิ่งที่มีค่าที่สุดในโลกก็คือ ธรรมชาติ ! ผักป่าและนกป่าในเขาเกิดเองโตเอง ไม่มีใครไปรดน้ำพรวนดินให้ ไม่มีใครเอาอาหารไปเลี้ยงมัน แต่ผักป่าและนกป่าก็มีรสชาติอร่อยหอมหวาน เป็นอาหารชั้นยอดที่ผู้คนนิยมชมชอบกันทั่วไป

         จึงเห็นได้ว่า สิ่งซึ่งเกิดและเติบโตตามธรรมชาติ ดียิ่งกว่าสิ่งซึ่งสร้างขึ้นด้วยน้ำมือมนุษย์

        คนเราก็เหมือนกัน ถ้าหากมิได้ถูกมอมเมาด้วยโลกีย์วิสัย สามารถที่จะรักษาไว้ซึ่งจิตเดิมอันบริสุทธิ์แล้วไซร้ คุณธรรมของเขาก็จะเหนือกว่าคนทั้งหลายทั้งปวง




By หงอิ้งหมิง สมัยราชวงศ์หมิง ( สายธารแห่งปัญญา )