วันหนึ่ง...
ฮุ่ยอั๊งเข้าเฝ้าพระเจ้ากั๋งแห่งรัฐซ้อง พระเจ้าซ้องกั๋งทอดพระเนตรเห็นเข้าไม่พอพระทัยตรัสเกรี้ยวกราดว่า
" ฉันชอบคนกล้า กับคนแข็งแรง ไม่ชอบคนสอนศีลธรรม เจ้ามีอะไรแนะนำ "
ฮุ่ยอั๊งกราบทูลว่า
" ถ้าสมมติว่าข้าพระองค์มีวิธีทำให้คนกล้าหาญและคนที่ทรงพลังที่สุดต่อยหรือตีพระองค์ไม่ถูกพระองค์จะทรงโปรดไหม "
" วิเศษ นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ "
" การที่มีคนต่อยตี ถึงจะไม่ถูกก็เท่ากับเป็นกรหมิ่นพระเกียรติยศของพระองค์ ถ้าข้าพระองค์มีวิธีหยุดมิให้เขากล้าที่จะต่อยตีล่ะ "
" นั่นยิ่งดีไปใหญ่ "
" การที่ใครไม่กล้าจะต่อยตีพระองค์ มิได้หมายความว่าในใจเขาจะไม่คิดทำร้าย ถ้าข้าพระองค์มีวิธีทำให้ไม่ให้มีใครคิดร้ายพระองค์เล่า "
" ยิ่งดีขึ้นไปอีก "
" การที่คนเขาหยุดคิดทำร้าย มิได้แสดงว่าเขารักและหวังดีต่อพระองค์ ถ้าข้าพระองค์มีวิธีทำให้ทุกคนรักและหวังดีต่อพระองค์เล่า พระองค์จะทรงโปรดไหม "
" นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการที่สุดละ "
" ขงจื้อกับโม่จื้อ คือปรมจารย์ผู้มีวิธีการดังที่ข้าพระองค์กราบทูลมา ท่านทั้งสองเป็นจักรพรรดิ์โดยไม่ต้องมีอาณาจักรครอบครอง คนทั้งหลายต่างก็รักและเคารพท่านทั้งสอง ถ้าพระองค์ยึดวิธีการของปรมจารย์ทั้งสอง พระองค์จะเป็นที่รักของคนทั้งหลายทัดเทียมท่านทั้งสองหรือยิ่งกว่า "
กล่าวจบ ฮุ่ยอั๊งก็กราบทูลลากลับ
พระเจ้าซ้องกั๋ง หันมาตรัสกับทหารคนสนิทว่า
" เขาผู้นี้ช่างฉลาดตอบโต้จริง "
By คิดแบบ " เต๋า " นิทานปรัชญา ( ตีลังกาคิด )
No comments:
Post a Comment