มีพระธุดงค์รูปหนึ่งชื่อ เหวินเต้า เลื่อมใสในกิตติศัพท์ของฌานาจารย์ฮุ่ยซฺวินมานาน จึงบุกป่าฝ่าดงลุยน้ำข้ามเขาไม่กลัวทางไกลพันลี้มาถึงหน้าถ้ำที่พำนักของฌานาจารย์ฮุ่ยซฺวิน คุกเข่าลงกล่าวว่า " อาตมาเลื่อมใสกิตติศัพท์ของฌานาจารย์มานาน เดินทางมาครั้งนี้หวังได้ปรนนิบัติรับใช้ท่าน ขอโปรดเมตตาชี้ทางสว่างด้วยเถิด ! "
ฌานาจารย์ตอบว่า " อาตมาอาศัยอยู่ในถ้ำ ไม่ได้ทำอะไรเลยทว่าทุกสิ่งล้วนอยู่ในใจอาตมา ท่านต้องการติดตามปรนนิบัติอาตมา แต่อาตมาเกรงว่าท่านจะใช้ชีวิตอย่างอาตมาไม่ได้ "
เมื่อไม่อาจปฏิเสธคำวิงวอนซ้ำสามได้ ฌานาจารย์จึงจำยอมให้เหวินเต้าพักอาศัย เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่เหวินเต้าเพิ่งตื่นขึ้นมา ฌานาจารย์ทำวัตรเช้าเสร็จแล้ว อีกทั้งได้ต้มข้าวเละๆ ไว้ เนื่องจากไม่เคยมีผู้ใดมาเยี่ยมเยือน เลยไม่ได้หาชามข้าวเผื่อใคร ฌานาจารย์จึงออกไปข้างนอก ฉวยได้หัวกะโหลกคนตายใบหนึ่ง ก็นำมาใส่ข้าวเละๆ ให้เหวินเต้าฉัน
เหวินเต้ารับหัวกะโหลกใส่ข้าวเละๆ มาถือไว้ด้วยอาการลังเล จะฉัน มันก็ชวนคลื่นเหียน จะไม่ฉัน ก็เกรงว่าอาจารย์จะไม่พอใจ ขณะที่กระอักกระอ่วนอยู่นั้น ฌานาจารย์ก็พูดว่า " ท่านไม่มีจิตใฝ่มรรคผล ท่านมิได้มาแสวงธรรมอย่างแท้จริง ท่านติดยึดกับภาพมายา รับของและแก้ปัญหาด้วยวิภังคจิต จะติดตามอาตมาศึกษาธรรมได้อย่างไร ? "
เหวินเต้ามาพบฌานาจารย์ฮุ่ยซฺวิน โดยที่จิตยังจำแนกสะอาดและสกปรก จึงเป็นธรรมดาที่ถูกตำหนิว่าไม่มีจิตใฝ่มรรคผลที่แท้จริง
คนเราถ้าได้คุยโตโอ้อวดว่าตัวเองเลอเลิศประเสริฐนักหนาและทำบุญด้วยจิตใจบริสุทธิ์อย่างไร มันก็ยังเป็นแค่ลมปาก ผู้บำเพ็ญธรรมอย่างแท้จริง จะต้องลงมือปฏิบัติธรรมอย่างสม่ำเสมอด้วยจิตบริสุทธิ์ ไม่แบ่งเขาแบ่งเรา ไม่แยกดีแยกชั่ว ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน ไม่คุยโวโอ้อวดน่าต่างหาก คือท่าทีอันพึงมีของนักปฏิบัติธรรมที่แท้จริง
By เซน : วิถีแห่งความสุขที่แท้
No comments:
Post a Comment